Με την έλευση της νέας χρονιάς, σας παρουσιάζουμε μια κριτική για ένα διαφορετικό άλμπουμ, το οποίο έχει κάποιες metal καταβολές, αλλά το όλο σύνολο έχει επηρεαστεί από το ambient και τη μουσική δωματίου. Ο λόγος λοιπόν για το τρίτο πόνημα των Lüüp, του Στέλιου Ρωμαλιάδη, το οποίο έρχεται μετά από έξι χρόνια και λέγεται "Canticles Of The Holy Scythe".
Με ένα "πειραγμένο" παραδοσιακό μοιρολόι, το "Γιατί Είναι Μαύρα Τα Βουνά", δίνεται το έναυσμα του νέο δίσκου των Luup. To γλυκό εισαγωγικό παίξιμο δίνει πάσα στην κατάθλιψη και τον πόνο που βγάζει η πολυφωνική χροιά, θυμίζοντας τη μουσική της Ηπείρου, παντρεμένη με τις κλασικές μελωδίες. Βαζοντας μας έτσι, ήδη στο mood του Πένθους, προχωρόντας πατάμε σε αποκρυφιστικά και αρχαιοπρεπή μονοπάτια. Έτσι, το "9°=2° (Κόγξ ὀμ Πὰξ)", μας αφήνει στην είσοδο των Ελευσίνιων Μυστηρίων, όπου η πνευματική ψύχωση είναι στην κορύφωση της. Τα απαλά ambient στοιχεία ξεφεύγουν καθώς τα έγχορδα οδηγούνται σαι γρήγορους ρυθμούς, ενώ η θεατρικότητα στη φωνή της Σοφίας Σαρρή θυμίζει κάτι από την Diamanda Galas.
Συνεχίζοντας τον ίδιο απόκρυφο δρόμο, οι μελωδίες του "Greater Holy Assembly (Ha Idra Rabba Qadisha)" συνοδεύουν τα ψυχρά και απειλητικά φωνητικά του Σάκη από τους Rotting Christ, ο οποίος βγάζει την ίδια αυστηρή και κατανυκτική χροιά όπως στο "Ze Nigmar". Η πορεία όμως μαυρίζει ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα καθώς ο εσωτερικός δαίμονας βγαίνει προς τα έξω με διάχυτα φωνητικά ξεσπάσματα, σαν να πρόκειται για την πιο σκοτεινή προσευχή.
Βέβαια ο θάνατος με το δρεπάνι ανα χείρας, εμφανίζεται ξανά μπροστά μας στο "Noctivagus (Apparition Of Death)", αποτελώντας μια soundtrack-ική εισαγωγή προς το μεγαλείο του, το οποίο θα έρθει στο "Stibium (Triumph of Death)". Eδώ, συνεχίζοντας στην κλασική προσέγγιση της μουσικής, βγαίνει η γλυκόπικρη αίσθηση της αρχής, ενώ ο Aldrahn με τους σκιστούς, πονεμένους του ψιθύρους μας αναφωνεί τον θρίαμβο του θανάτου.
Τέλος, το "Зона (Mors Consolatrix)", το οποίο θυμίζει μια οδυνηρή σονάτα στο πιάνο, δε φωτίζει καθόλου το σύμπαν του δίσκου, αντιθέτως υμνεί το τελευταίο κεφάλαιο του πένθους, που είναι ο θρήνος προς τη θνητή φύση.
Το "Canticles Of The Holy Scythe" καταφέρνει με τη μαγεία της μουσικής να απεικονίσει όλες τις απόκρυφες και συναισθηματικές φάσεις του θανάτου, ενώ οι συνεργασιες που διάλεξε ο Στέλιος Ρωμαλιάδης για το παρόν άλμπουμ είναι σίγουρα από τις πιο κατάλληλες για αυτό το concept.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με ένα "πειραγμένο" παραδοσιακό μοιρολόι, το "Γιατί Είναι Μαύρα Τα Βουνά", δίνεται το έναυσμα του νέο δίσκου των Luup. To γλυκό εισαγωγικό παίξιμο δίνει πάσα στην κατάθλιψη και τον πόνο που βγάζει η πολυφωνική χροιά, θυμίζοντας τη μουσική της Ηπείρου, παντρεμένη με τις κλασικές μελωδίες. Βαζοντας μας έτσι, ήδη στο mood του Πένθους, προχωρόντας πατάμε σε αποκρυφιστικά και αρχαιοπρεπή μονοπάτια. Έτσι, το "9°=2° (Κόγξ ὀμ Πὰξ)", μας αφήνει στην είσοδο των Ελευσίνιων Μυστηρίων, όπου η πνευματική ψύχωση είναι στην κορύφωση της. Τα απαλά ambient στοιχεία ξεφεύγουν καθώς τα έγχορδα οδηγούνται σαι γρήγορους ρυθμούς, ενώ η θεατρικότητα στη φωνή της Σοφίας Σαρρή θυμίζει κάτι από την Diamanda Galas.
Συνεχίζοντας τον ίδιο απόκρυφο δρόμο, οι μελωδίες του "Greater Holy Assembly (Ha Idra Rabba Qadisha)" συνοδεύουν τα ψυχρά και απειλητικά φωνητικά του Σάκη από τους Rotting Christ, ο οποίος βγάζει την ίδια αυστηρή και κατανυκτική χροιά όπως στο "Ze Nigmar". Η πορεία όμως μαυρίζει ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα καθώς ο εσωτερικός δαίμονας βγαίνει προς τα έξω με διάχυτα φωνητικά ξεσπάσματα, σαν να πρόκειται για την πιο σκοτεινή προσευχή.
Βέβαια ο θάνατος με το δρεπάνι ανα χείρας, εμφανίζεται ξανά μπροστά μας στο "Noctivagus (Apparition Of Death)", αποτελώντας μια soundtrack-ική εισαγωγή προς το μεγαλείο του, το οποίο θα έρθει στο "Stibium (Triumph of Death)". Eδώ, συνεχίζοντας στην κλασική προσέγγιση της μουσικής, βγαίνει η γλυκόπικρη αίσθηση της αρχής, ενώ ο Aldrahn με τους σκιστούς, πονεμένους του ψιθύρους μας αναφωνεί τον θρίαμβο του θανάτου.
Τέλος, το "Зона (Mors Consolatrix)", το οποίο θυμίζει μια οδυνηρή σονάτα στο πιάνο, δε φωτίζει καθόλου το σύμπαν του δίσκου, αντιθέτως υμνεί το τελευταίο κεφάλαιο του πένθους, που είναι ο θρήνος προς τη θνητή φύση.
Το "Canticles Of The Holy Scythe" καταφέρνει με τη μαγεία της μουσικής να απεικονίσει όλες τις απόκρυφες και συναισθηματικές φάσεις του θανάτου, ενώ οι συνεργασιες που διάλεξε ο Στέλιος Ρωμαλιάδης για το παρόν άλμπουμ είναι σίγουρα από τις πιο κατάλληλες για αυτό το concept.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου