Οι Audrey Horne μπορεί να ξεγελούν με το αμφιλεγόμενο, μινιμαλιστικό εξώφυλλο του "Blackout", αλλά ας μην πέσουμε σε αυτήν την παγίδα. Κάποια από τα μέλη τους αποτελούν τρανταχτά ονόματα στην ακραία σκηνή της Νορβηγίας, αλλά με το εν λόγω συγκρότημα κάνουν στροφή στις κλασικές ρίζες, καθώς το 6o ολοκληρωμένο έργο τους θα θυμήσει στους παλιούς και θα μάθει στους νέους πως παίζεται το αληθινό hard rock/heavy metal.
Mε το εναρκτήριο "This Is War", ο "πρωταγωνιστικός χαρακτήρας" του Twin Peaks, δίνει ένα up tempo ξεκίνημα που στην εισαγωγή θυμίζει Iron Maiden, ενώ η συνεχειά του αποτελεί ένα μελωδικό ξέσπασμα μοντέρνου hard rock με catchy ήχους και κολλητικό ρεφρέν.
Με το "Audrevolution" ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια μαζική και επιθετική punk ατμόσφαιρα με αρκετά heavy και post περάσματα, που μαζί με το "Midnight Man" μας δίνουν πίσω όλη τη χαμένη ενέργεια που θα μπορούσαμε να τη ξοδέψουμε μέχρι τέλους σε ένα απίστευτο πάρτυ.
Χωρίς να χάνεται αυτή η αίσθηση, το ομώνυμο "Blackout" με το 70s hard rock ύφος του και τα συνεχή cowbells θυμίζουν τους Ιρλανδούς θρύλους Thin Lizzy, ενώ το bluesy "This Man", θα μπορούσε να είναι ένα ατμοσφαιρικό εξ ολοκλήρου κιθαριστικό διάλλειμα, λίγο πριν μπούμε στα δυναμικά μονοπάτια του "Light Your Way" με τα άφθονα ψυχεδελικά drum breaks.
Το καθαρόαιμο παλιοροκάδικο στυλ δίνει ένα άλλο χρώμα στο ύφος του δίσκου, ενώ με την ποικιλία που υπάρχει δίνουμε πάσα σε AOR επιρροές με κομμάτια όπως το "Califronia" και "Satellite". Eδώ παρατηρούμε οι μελωδίες και οι κιθαριστικές σολιστικές γραμμές, σε συνοδεία των σπαστών riffs να θυμίζουν στιγμές των Van Halen και κάποια στοιχεία των UFO.
To "Νaysayer" που προσωπικά νομίζω έχει το ρυθμικό παίξιμο της αρχής, είναι από τα πιο δυνατά και γκαζιάρικα κομμάτια στο άλμπουμ, με έντονη νοσταλγία για το NWOBHM.
Τέλος, με την ίδια ενέργεια στην οποία βρισκόταν η πλειονότητα του δίσκου, έτσι και με το καταληκτικό "Rose Alley" οι Νορβηγοί καταφέρνουν να ροκάρουν άγρια με το concert vibe που υπάρχει στο κομμάτι, ενώ αν το ακούσει κανείς χωρίς να ξέρει ποιοι παίζουν θα νομίζει πως είναι κάποιο συγκρότημα χαμένο στο παρελθόν.
Ομολογώ πως στους Audrey Horne δεν είχα δώσει την αρμόζουσα προσοχή. Σίγουρα ηταν ένα από τα μεγαλύτερα μου λάθη στη μουσική και με το ολοκαίνουριο "Blackout", και το λιώσιμο που έχει φάει από τότε που μου το έστειλαν, θαρρώ πως εξιλεώθηκα. Παρόλα αυτά όσοι είναι φίλοι του παλιού καλού rock n roll και συγκροτημάτων σαν αυτά που ανέφερα παραπάνω, καθώς και των Deep Purple, AC/DC και Kiss, τότε ας μη κάνουν το ίδιο λάθος που έκανα κι εγώ.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Mε το εναρκτήριο "This Is War", ο "πρωταγωνιστικός χαρακτήρας" του Twin Peaks, δίνει ένα up tempo ξεκίνημα που στην εισαγωγή θυμίζει Iron Maiden, ενώ η συνεχειά του αποτελεί ένα μελωδικό ξέσπασμα μοντέρνου hard rock με catchy ήχους και κολλητικό ρεφρέν.
Με το "Audrevolution" ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια μαζική και επιθετική punk ατμόσφαιρα με αρκετά heavy και post περάσματα, που μαζί με το "Midnight Man" μας δίνουν πίσω όλη τη χαμένη ενέργεια που θα μπορούσαμε να τη ξοδέψουμε μέχρι τέλους σε ένα απίστευτο πάρτυ.
Χωρίς να χάνεται αυτή η αίσθηση, το ομώνυμο "Blackout" με το 70s hard rock ύφος του και τα συνεχή cowbells θυμίζουν τους Ιρλανδούς θρύλους Thin Lizzy, ενώ το bluesy "This Man", θα μπορούσε να είναι ένα ατμοσφαιρικό εξ ολοκλήρου κιθαριστικό διάλλειμα, λίγο πριν μπούμε στα δυναμικά μονοπάτια του "Light Your Way" με τα άφθονα ψυχεδελικά drum breaks.
Το καθαρόαιμο παλιοροκάδικο στυλ δίνει ένα άλλο χρώμα στο ύφος του δίσκου, ενώ με την ποικιλία που υπάρχει δίνουμε πάσα σε AOR επιρροές με κομμάτια όπως το "Califronia" και "Satellite". Eδώ παρατηρούμε οι μελωδίες και οι κιθαριστικές σολιστικές γραμμές, σε συνοδεία των σπαστών riffs να θυμίζουν στιγμές των Van Halen και κάποια στοιχεία των UFO.
To "Νaysayer" που προσωπικά νομίζω έχει το ρυθμικό παίξιμο της αρχής, είναι από τα πιο δυνατά και γκαζιάρικα κομμάτια στο άλμπουμ, με έντονη νοσταλγία για το NWOBHM.
Τέλος, με την ίδια ενέργεια στην οποία βρισκόταν η πλειονότητα του δίσκου, έτσι και με το καταληκτικό "Rose Alley" οι Νορβηγοί καταφέρνουν να ροκάρουν άγρια με το concert vibe που υπάρχει στο κομμάτι, ενώ αν το ακούσει κανείς χωρίς να ξέρει ποιοι παίζουν θα νομίζει πως είναι κάποιο συγκρότημα χαμένο στο παρελθόν.
Ομολογώ πως στους Audrey Horne δεν είχα δώσει την αρμόζουσα προσοχή. Σίγουρα ηταν ένα από τα μεγαλύτερα μου λάθη στη μουσική και με το ολοκαίνουριο "Blackout", και το λιώσιμο που έχει φάει από τότε που μου το έστειλαν, θαρρώ πως εξιλεώθηκα. Παρόλα αυτά όσοι είναι φίλοι του παλιού καλού rock n roll και συγκροτημάτων σαν αυτά που ανέφερα παραπάνω, καθώς και των Deep Purple, AC/DC και Kiss, τότε ας μη κάνουν το ίδιο λάθος που έκανα κι εγώ.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου