Οι δείκτες του ρολογιού ίσα που είχαν προλάβει να δείξουν κάποια λεπτά μετά τις 20:30 όπου ανεβαίνουν στη σκηνή, οι Borderline Syndrome. Αν και το να ανοίγεις μια συναυλία είναι δύσκολη υπόθεση, το ελληνικό συγκρότημα για περίπου μίση ώρα, παίζοντας σε ένα σχεδόν γεμάτο μαγαζί κατάφερε να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω της μουσικής τους. Έχοντας σε μεγάλο βαθμό ωραίο ήχο, και παρόλή τη λιτή τους σκηνική παρουσία, η μουσική τους δεν ήταν διόλου λιτή. Τεχνικές avant garde μελωδίες, με σκοτεινά ηχοχρώματα κατάφεραν να δείξουν στους παρεβρισκόμενους πως μπορεί να ακούγεται η jazz με κάποιες σκοτεινές rock επιρροές, ενώ όλη η διάρκεια της εμφάνισης τους λειτούργησε σαν ένα soundtrack που προμήνυε την εμφάνιση των Νορβηγών.
Ο ωμός τους ήχος κάλμαρε πολλές φορές όταν έμπαιναν τα πλήκτρα που κατάφερναν να συνδυάζουν το παλιό βόρειο black metal με μερικές μεσογειακές συννεφιασμένες πινελιές. Η μουσική τους ιδιαίτερα τεχνική και χαοτική λειτούργησε σαν υμνολογία προς το βάραθρο και το χάος, ενώ πίσω από τις κουκούλες των μέλων φαινόταν το πάθος τους, κάτι που διοχέτευε και ο Setesh με τη φωνή του, που άλλωτε θύμιζε νοσηρό ξέσπασμα, και άλλωτε στοιχειωμένο ψίθυρο.Το τέλος τους βρήκε με το χειροκρότημα, όχι μονο του κοινού, αλλά και των ίδιων των Arcturus που τους παρακολουθούσαν από την πρώτη σειρά, λίγο πριν ανεβούν και εκείνοι στο σανίδι.
Η ώρα τους λοιπόν έφτασε, και ενώ το αστρόπλοιο τους είχε ήδη προσγειωθεί, οι "Αρκούδοι" του metal εμφανίζονται υπό τους ήχους του "Evacuation Code Deciphered", από τον πρώτο δίσκο τους με τον Vortex.
Ας ξεκαθαρίσω εξ αρχής πως όταν μιλάμε για τους Arcturus, δεν αναφερόμαστε σε μια τυπική μπάντα του χώρου, αλλά σε ένα φυσικό υπερθέαμα. Ο Knut Magne Valle με τον Skoll να φορούν παραποιημένες "μεσαιωνικές" αμφιέσεις και τον Sverd με τον Vortex να θυμίζουν χαμένους εξερευνητές του διαστήματος, μας συνεπήραν με την μεγαλειότητα του ήχου τους και με το πέρασμα τους από όλη τη δισκογραφία τους.
Αν και μερικές φορές ο ήχος συμπυκνωνόταν, δημιουργοντας μια ελαφριά βαβούρα, αυτό δεν πτόησε το κατάμεστο Temple να πορωθεί από τις μελωδίες των πλήκτρων, τα εφέ της κιθάρας, τα ογκολιθικά μπάσα, αλλά και φυσικά το αψεγάδιαστο drumming του οπλοπολυβόλου-Hellhammer.
Οι Arcturus δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στο τελευταίο τους άλμπουμ έπαιξαν κομμάτια όπως το "Arcturian Sign", "Game Over" και το μαγεμένο "Crashland" που προσωπικά με συνεπήρε, αλλά και κομμάτια από τα παλιά, όπως το "Nightmare Heaven", "Alone", "Master Of Disguise" και "Nocturnal Vision Revisited". Ο Vortex, με σιγουριά πλέον μπορούμε να πούμε ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον Garm, συνεχίζοντας να δείχνει πως είναι ο πλέον άξιος διάδοχος του, και αυτό μέχρι και ο πιο δύσπιστος θα το καταλάβαινε όταν μας τρέλαναν με δύο κομμάτια από το black metal παρελθόν τους και το "Aspera Hiems Symphonia". Εδώ βλέπουμε επίσης πως ο θηριώδης frontman είναι πέρα από ένας αξιολάτρευτος καλλιτέχνης, και ένας ακομπλεξάριστος τύπος καθώς κάποιος από τους die hard οπαδούς ανέβηκε στη σκηνή και χόρεψε μαζί του!Στα τελευταία κομμάτια μετά το encore, στον σκοτεινό τους μπλε/μωβ καμβά προστέθηκε και το κόκκινο από τη φωτιά που άναψαν με τις μουσικές τους.
Το κλείσιμο αυτής της υπέροχης βροχερής νύχτας ήρθε με το "Angst", ένα από τα κομμάτια που συνδύασαν τον avant-garde ήχο τους με κάποια black metal στοιχεία στο νέο τους "Arcturian".
Το συγκρότημα έπειτα απο χειραψίες και αγκαλιές με το κοινό έφυγε δημιουργώντας έναν ευχάριστο επίλογο και για εμάς κάτω και για εκείνους πάνω στη σκηνή. Ίσως το μόνο μελανό σημείο του live είναι πως ο Hellhammer έφυγε μετά το live χωρίς καν να χαιρετήσει, ενώ όλοι υπόλοιποι απολάμβαναν τις επιφημίες μας. Παρόλα αυτά σίγουρα θα έχουμε να μιλάμε για μια λαμπερή από τα άστρα νύχτα, γεμάτη εξωκοσμικές μελωδίες.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Αναστασία Παπαδάκη, Διονύσης Παρθενιάδης, Αφροδίτη Ζαγγανά και Χριστίνα Αλώση για το Temple.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου