SHINING-X, VARG UTAN FLOCK (Album Review)

 Δυόμιση χρόνια μετά, η μισανθρωπία και το βασανισμένο στυλ των Shining έρχεται με το δέκατο άλμπουμ τους, το "Varg Utan Flock". Το Metal View θα έχει για αυτή τη δουλειά μια διπλή κριτική, καθώς το Σουηδικό συγκρότημα για ακόμη μια φορά μπλέκει το DSBM με πολλά ακόμα ύφη, και κάποιες καλές συνεργασίες!
 


To δυναμικό ξέσπασμα του "Svart Ostoppbar Eld", εκβάλλει όλη την επιθετική διαστροφή των Shining, ξεφέυγωντας από τα κλασικά black metal μονοπάτια. Η συνέχεια του κομματιού γίνεται πιο αργή και ατμοσφαιρική, δίνοντας πάσα στο "Gyllene Portarnas Bro", το οποίο συνεχίζει το ίδιο σκοτεινό μοτίβο βγάζοντας όλη την καταθλιπτική αύρα των πρώτων κυκλοφοριών των Σουηδών με μερικές post rock πινελιές.
 Το heavy στοιχείο ξαναπαίρνει θέση στο "Jag Ar Din Fiende", που αποτελεί και ένα από τα πιο στακάτα black metal κομμάτια του δίσκου. Με τις δίκασες και το συνεχόμενο τρελαμένο κύμβαλο να συνοδεύουν τα κοφτά riffs και την πονεμένη φωνή του Niklas,  ενώ το κιθαριστικό solo του Andy La Rocque (King Diamond) μαγεύει το σκοτεινό σύμπαν, δίνοντας μια τεχνική προσθήκη στο άλμπουμ. Στο ίδιο, πιο μονολιθικό ύφος συνεχίζει και το "Ηan Som Lurar Inom" με τις αρρωστημένες ψυχρές του μελωδίες, και τα φωνητικά να γίνονται πιο νευρικά και διαστροφικά, σε αντίθεση βέβαια με το "Tolvtusenfyrtioett" που αποτελεί ένα μελαγχολικό jazzy ιντερλούδιο στο πιάνο, πριν το τέλος που έπεται. Το "Mot Aokigahara" λοιπόν, είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του άλμπουμ, που δίνει μια βαθιά σκεπτικιστική ατμόσφαιρα με τα θεατρικά ψιθυριστά φωνητικά και τις ακουστικές κιθάρες, όπου καταμεσίς δίνει ένα τρομερό, οργισμένο ξέσπασμα μέχρι την τελευταία νότα.

Το "X-Varg Utan Flock" με την πολυπλοκότητα του, δείχνει πως οι Shining δίνουν συνέχεια στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, σαν να αποτελεί κομμάτι ενός παζλ. Ο χρόνος θα δείξει αν ο δέκατος δίσκος τους θα είναι ότι καλύτερο έχουν κάνει, αλλά σίγουρα μιλάμε για ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα μέσα στο 2018.

(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης

Θα ξεκινήσω λέγοντας πως είμαι θετικά προκατειλημμένη με το δέκατο δίσκο Shining. Έχοντας πάρει μια πρόγευση των κομματιών που έχουν κυκλοφορήσει, τα οποία θυμίζουν εποχές Halmstad, ομολογώ πως είμαι πολύ ενθουσιασμένη να ακούσω τι έχει να μας πει η μπάντα με αυτή την κυκλοφορία.

Αρχικά να τονίσω πως είναι λάθος η μπάντα να θεωρείται αυστηρά suicidal black metal. Ο ήχος της εδώ και μια δεκαετία περιλαμβάνει στοιχεία από πολλά μουσικά είδη, με τους τελευταίους δίσκους να αποτελούν ένα κράμα ειδών metal και jazz. Το “Varg Utan Flock”, το οποίο είναι η συνέχεια του “Everyone, everything, everywhere ends”, ξεκινάει δυναμικά με γρήγορα σχεδόν thrash riffάκια και τα πολύ θυμωμένα και άγρια φωνητικά του Niklas. Όπως και τα προηγούμενα άλμπουμ, έτσι και αυτό βασίζεται σε κιθάρες που blackίζουν και θέτουν τα θεμέλια για φωνητικό και μουσικό πειραματισμό. Τα “Svart Ostoppbar Eld” και “Gyllene Portarnas Bro” έχουν μελαγχολική κλιμάκωση, με post-metal στοιχεία, ενώ ο Niklas για άλλη μια φορά κάνει μουσική και στιχουργική κατάθεση ψυχής, η οποία όμως αντίθετα με τους πρώτους δίσκους, είναι μια ειλικρινής και αγωνιώδης αλλά καλοδουλεμένη μελωδία.

Τα επόμενα τρία κομμάτια, “Jag Är Din Fiende”, “Han Som Lurar Inom” και “Tolbtusenfyrtioett”, είναι τα πιο ενδιαφέροντα του δίσκου. Ο ήχος από τα ντραμς είναι πολύ ιδιαίτερος και καλογραμμένος και σίγουρα τραβάει την προσοχή, ειδικά προς το τέλος. Οι απόκοσμες κιθάρες, τα solo και τα blast beats δίνουν τη θέση τους σε μελαγχολία και σε βαρύτονο μπάσο που ρίχνει απότομα τη θερμοκρασία σε όλο το δίσκο. Σε αυτό το σημείο αναλαμβάνουν τα φωνητικά του Kvarforth που, ως συνήθως, πέρα από growls είναι και ομιλία, η οποία μπορώ να πω ότι με καθήλωσε. Αξίζει να αναφερθεί και η απίστευτη σύνθεση και το πιάνο στο πέμπτο κομμάτι του δίσκου, που όχι μόνο δένει όλο το δίσκο, αλλά και το κλίμα που θέλει να περάσει η μπάντα.

Ο δίσκος τελειώνει με το “Mot Aokigahara”, το οποίο είναι το μεγαλύτερο κομμάτι ως τώρα, με ακουστικές κιθάρες και την καθαρή καθησυχαστική φωνή του Niklas στο παρασκήνιο. Το solo στη μέση, άκρως συναισθηματικό για άλλη μια φορά σκίζει την ψυχή του ακροατή και ζωγραφίζει την αντίφαση ανάμεσα στην ηρεμία και την οργή. Το κομμάτι αυτό θυμίζει κάτι σαν score ταινίας, ενώ ο στίχος “I died December 2017” φέρνει στο προσκήνιο και την καταθλιπτική αυτοκτονική τάση που αποτελεί εγγενές στοιχείο της μπάντας.

Ο νέος δίσκος Shining μπορώ να πω μου θύμισε πολύ τους παλιούς και αγαπημένους δίσκους τους, χωρίς όμως να σπάει το μοτίβο ως συνέχεια του προηγούμενου δίσκου. Είναι καλοδουλεμένος και φέρνει πολλά νέα στοιχεία στο παιχνίδι: μία συγχώνευση μουσικών ειδών και μια φοβερά μη πλαστική και καλογυαλισμενη black metal παραγωγή σε αντίθεση με τη μοντέρνα τάση. Το ταλέντο του Niklas είναι ξεκάθαρο πλέον μέσα από αυτή την κυκλοφορία, η οποία μπορώ να πω με θάρρος πως είναι και η καλύτερή του δουλειά ως τώρα. Ήμουν φοβερά ενθουσιασμένη να ακούσω αυτό το δίσκο και σίγουρα υπερέβη τις προσδοκίες μου.

9,8/10

Charis Bagioki