Το συννεφιασμένο και ψυχρό απόγευμα του Σαββάτου θα μπορούσε να είναι το πιο ταιριαστό φόντο για την αναμενόμενη συναυλία των Σκανδιναβών metallers, Vulture Industries. Το φρέσκο άρωμα της βροχής έφερνε κάτι από τον φθινοπωρινό Βορρά. Εγώ, έχοντας ήδη βρεθεί με τους εν λόγω κυρίους για μια συνέντευξη πριν το live, προσπαθούσα να σβήσω την ανυπομονησία μου, που μετατρεπόταν σε αγωνία...σαν αυτές στα πρώτα ραντεβού.
Αν και λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες, η προσέλευση ήταν αρκετά χλιαρή, στο μεσοδιάστημα που μπήκαμε στο μαγαζί και λίγο πριν βγουν οι Whatever End, φάνηκε αν υπάρχει πραγματική στήριξη στο support. Η ατμόσφαιρα ήδη ζεσταμένη και με τον λίγο αλλά επαρκή κόσμο που όλο και αυξανόταν, το συγκρότημα πατάει στη σκηνή.
Βγαίνοντας γύρω στις 21:20 και για περίπου μισή ώρα οι μελωδίες και οι σκοτεινές εναλλαγές των ρυθμών μας μάγεψαν. Τα πλήκτρα έδιναν μια τρομερή και μαγευτική αύρα, ενώ το υπερτεχνικό μπάσο προσέδωσε τρομερό όγκο στον ήχο που κυμαινόταν μεταξύ prog rock/metal με πολλές αργόσυρτες και βαριές doom πινελιές. Αν και με τη μουσική των κυρίων ήρθα το Σάββατο πρώτη φορά σε επαφή, οι εντυπώσεις μου είναι θετικότατες, γιατί και η σκηνική παρουσία και το κέφι του μπασίστα με τον κιθαρίστα έδιναν μια δυαμική εικόνα στα μάτια μας, αλλά και τα φωνητικά (αν και λίγο σιγανά) μας ταξίδεψαν, ενώ δε νομίζω πως θα μπορούσε να υπάρχει καταλληλότερο άνοιγμα για τους Νορβηγούς.
Όσο η ώρα περνούσε και η προσμονή μεγάλωνε, χωρίς πολλές καθυστερήσεις στο σανίδι εμφανίζονται οι Once Them Edens. Μπορεί η μουσική τους κατεύθυνση να μην είναι τόσο κοντά στα δικα μου ακούσματα, αλλά το ψαρωτικό, ψυχρό ύφος του πουκαμισάτου τραγουδιστή, πάγωνσε και μαύριζε την ατμόσφαιρα με τον θεατρινισμό στη φωνή του, πότε με τα growls και πότε με τα καθαρά. H μουσική τους, αν και βασιζόταν σε μοντέρνα death metal μονοπάτια, ξεπερνούσε αυτά τα όρια, πειραματιζόμενο με πολλές jazzy επιρροές, ακουστικά, κιθαριστικά σημεία και avant-garde πινελιές. Το μπάσο τους ήταν τόσο εμφανές που φαινόταν σαν ένα κυρίαρχο όργανο που χρωμάτιζε την ήδη σκληρή, σκοτεινή τους σύνθεση.
Λίγο μετά τις 23:00, και έχοντας πιάσει ταβάνι η προσμονή μου, βγαίνουν με μια ιδιαίτερη, παλιομοδίτικη ένδυση οι αγαπητοί Vulture Industries. Ξυπόλητοι όλοι, εκτός του Bjornar ανάβουν τα αίματα με μια μνεία προς το νέο τους δίσκο παίζοντας τα "Tales Of Woe" και "Strangers", ενώ η πορεία δεν άφησε παραπονεμένες τις προηγούμενες δουλειές. Με κομμάτια σαν το "The Hound", "Τhe Pulse Of Bliss" και "Something Ville", η θεατρικότητα τους και η σκηνική τους παρουσία ξυπνούσαν τις δύο βασικές μας αισθήσεις, την όραση και την ακοή. Προσωπικά μαγευτικά από το αγαπημένο μου "As The World Burns", ενώ σε πολλά σημεία το guest ακορντεόν έδινε μια folk αίσθηση στον ήδη μαγευτικό και απόκοσμο ήχο τους.
Το avant-garde metal τους μας χάρισε σχεδόν μιάμιση ώρα με στιγμές από ένα σουρεαλιστικό παραμύθι, προσδίδοντας με όλη την δραματικότητα και τα ακροβατικά του Bjornar, κάτι από το πιο "heavy" film noir. Τέλος νιώθω κάτι παραπάνω από ευτυχισμένος που όχι μόνο παρακολούθησα τη συναυλία τους, αλλά πιο πριν είδα ιδίοις όμασι τι εγκάρδιοι άνθρωποι είναι.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Αν και λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες, η προσέλευση ήταν αρκετά χλιαρή, στο μεσοδιάστημα που μπήκαμε στο μαγαζί και λίγο πριν βγουν οι Whatever End, φάνηκε αν υπάρχει πραγματική στήριξη στο support. Η ατμόσφαιρα ήδη ζεσταμένη και με τον λίγο αλλά επαρκή κόσμο που όλο και αυξανόταν, το συγκρότημα πατάει στη σκηνή.
Βγαίνοντας γύρω στις 21:20 και για περίπου μισή ώρα οι μελωδίες και οι σκοτεινές εναλλαγές των ρυθμών μας μάγεψαν. Τα πλήκτρα έδιναν μια τρομερή και μαγευτική αύρα, ενώ το υπερτεχνικό μπάσο προσέδωσε τρομερό όγκο στον ήχο που κυμαινόταν μεταξύ prog rock/metal με πολλές αργόσυρτες και βαριές doom πινελιές. Αν και με τη μουσική των κυρίων ήρθα το Σάββατο πρώτη φορά σε επαφή, οι εντυπώσεις μου είναι θετικότατες, γιατί και η σκηνική παρουσία και το κέφι του μπασίστα με τον κιθαρίστα έδιναν μια δυαμική εικόνα στα μάτια μας, αλλά και τα φωνητικά (αν και λίγο σιγανά) μας ταξίδεψαν, ενώ δε νομίζω πως θα μπορούσε να υπάρχει καταλληλότερο άνοιγμα για τους Νορβηγούς.
Όσο η ώρα περνούσε και η προσμονή μεγάλωνε, χωρίς πολλές καθυστερήσεις στο σανίδι εμφανίζονται οι Once Them Edens. Μπορεί η μουσική τους κατεύθυνση να μην είναι τόσο κοντά στα δικα μου ακούσματα, αλλά το ψαρωτικό, ψυχρό ύφος του πουκαμισάτου τραγουδιστή, πάγωνσε και μαύριζε την ατμόσφαιρα με τον θεατρινισμό στη φωνή του, πότε με τα growls και πότε με τα καθαρά. H μουσική τους, αν και βασιζόταν σε μοντέρνα death metal μονοπάτια, ξεπερνούσε αυτά τα όρια, πειραματιζόμενο με πολλές jazzy επιρροές, ακουστικά, κιθαριστικά σημεία και avant-garde πινελιές. Το μπάσο τους ήταν τόσο εμφανές που φαινόταν σαν ένα κυρίαρχο όργανο που χρωμάτιζε την ήδη σκληρή, σκοτεινή τους σύνθεση.
Λίγο μετά τις 23:00, και έχοντας πιάσει ταβάνι η προσμονή μου, βγαίνουν με μια ιδιαίτερη, παλιομοδίτικη ένδυση οι αγαπητοί Vulture Industries. Ξυπόλητοι όλοι, εκτός του Bjornar ανάβουν τα αίματα με μια μνεία προς το νέο τους δίσκο παίζοντας τα "Tales Of Woe" και "Strangers", ενώ η πορεία δεν άφησε παραπονεμένες τις προηγούμενες δουλειές. Με κομμάτια σαν το "The Hound", "Τhe Pulse Of Bliss" και "Something Ville", η θεατρικότητα τους και η σκηνική τους παρουσία ξυπνούσαν τις δύο βασικές μας αισθήσεις, την όραση και την ακοή. Προσωπικά μαγευτικά από το αγαπημένο μου "As The World Burns", ενώ σε πολλά σημεία το guest ακορντεόν έδινε μια folk αίσθηση στον ήδη μαγευτικό και απόκοσμο ήχο τους.
Το avant-garde metal τους μας χάρισε σχεδόν μιάμιση ώρα με στιγμές από ένα σουρεαλιστικό παραμύθι, προσδίδοντας με όλη την δραματικότητα και τα ακροβατικά του Bjornar, κάτι από το πιο "heavy" film noir. Τέλος νιώθω κάτι παραπάνω από ευτυχισμένος που όχι μόνο παρακολούθησα τη συναυλία τους, αλλά πιο πριν είδα ιδίοις όμασι τι εγκάρδιοι άνθρωποι είναι.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου