GOATWHORE-VENGEFUL ASCENSION (Album Review)

Παρόλο που οι περισσότερες extreme μπάντες φαίνεται να ξεφορτώνουν όλη τους τη δουλειά και τις μουσικές ιδέες στις χρυσές πρώτες τρεις κυκλοφορίες (αν όχι μόνο στην πρώτη), οι metallers Goatwhore από τη Νέα Ορλεάνη παλιώνουν σαν το καλό κρασί. Εδώ και δύο δεκαετίες, οι Goatwhore διαφοροποιούνται από την υπόλοιπη metal σκηνή της Λουιζιάνα αναμειγνύοντας μοναδικά το first wave of black metal και το death metal με το αγαπημένο sludge πρότυπο της πόλης σαν επιπρόσθετο μπαχαρικό. Το νέο τους έβδομο άλμπουμ, Vengeful Ascension, το οποίο κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες στοχεύει στο να είναι η καλύτερη δουλειά της μπάντας ως σήμερα.

Οι Goatwhore έχουν βελτιώσει αδιαμφισβήτητα τη σύνθεσή τους με τον καιρό. Η μουσική είναι πιο catchy και εξακολουθούν να κάνουν ξεκάθαρες αναφορές σε Celtic Frost και Hellhammer χωρίς να αντιγράφουν. Στο Vengeful Ascension έχουν συνθέσει ένα στοιχεία ωριμότητας και βελτίωσης χωρίς να παραβλέπουν τις ρίζες τους και τη δουλειά τους από τα 00. Αυτός ο δίσκος είναι μια μίξη black, death, doom και sludge metal, τίποτα νέο σε αυτά που έχουμε συνηθίσει από τη μπάντα σαν σύνολο, αλλά δεν μοιάζει σα να είναι κάτι ίδιο, με πιο αξιοσημείωτη μουσική και πολύ καλή παραγωγή.

Το “Forsaken” σαν έναρξη χαρτογραφεί την περιοχή που αναπτύσσεται ολόκληρος ο δίσκος, με σταδιακή κλιμάκωση σε ένα μια σφοδρή επίθεση γρήγορων ρυθμών. Παρόλο που ο ρυθμός πέφτει εδώ και κει κατά τη διάρκεια του κομματιού, με κάποια ακόρντα να θυμίζουν 90s industrial ήχο, συνεχίζει να κρατάει τη βίαιη ενέργεια και τη στάση της μπάντας. Προχωρώντας προς τα “Under the Flesh, into the Soul” και “Vengeful Ascension”, το πολυτονικό growl του τραγουδιστή έρχεται σε πλήρη ισχύ, ενώ οι εχθρικές μελωδίες ανακατεύονται με τα σφυροειδή drums και το groove ρυθμό και τις sludge αρμονίες.

Ο δίσκος ανεβαίνει ένα βήμα όταν μπαίνει το “Chaos Arcane”, με oξύθυμα στοιχεία trash-black και επικεντρωμένη επιθετικότητα που αρπάζει τον ακροατή από το λαιμό. Η επιθετική κορύφωση αλλάζει με το “Where the Sun is Silent”, το οποίο ήταν και το αγαπημένο μου σε όλο το δίσκο, με μία στροφή προς το blackened doom που επιδεικνύει ένα πιο μελαγχολικό ρεπερτόριο, το οποίο όμως το διαδέχεται το riffάκι που θυμίζει Bathory από τα “Where the Sun is Silent” και “Drowned in Grim Rebirth”, σαν υπενθύμιση ότι η μπάντα είναι απολύτως ικανή να δημιουργήσει ένα από τα πιο μοχθηρά soundtracks εκεί έξω. Είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί ότι το “Mankind will have no Mercy” είναι ένας φόρος τιμής στους Βρετανούς θρύλους Bolt Thrower, με πολλά thrash και death riff σκόρπια μέσα στο κομμάτι, μαζί με τα πιο απλά Accept-ικά riffάκια.

Τελειώνοντας ένα πολύ γρήγορο σαραντάλεπτο δίσκο με το “Those Who Denied God’s Will”, ένα από τα πιο αξιοσημείωτα και αξιομνημόνευτα κομμάτια του δίσκου, μπορώ να καταλήξω στο ότι το Vengeful Ascension είναι άλλο ένα catchy και ευχάριστο άλμπουμ των Goatwhore. Επιδεικνύει μια ωμή αγριότητα και μια ποικιλία από στοιχεία συγχωνευμένα κατά τη διάρκειά του, αποκαλύπτοντας τα στοιχεία του σταδιακά αλλά παρόλα αυτά κρατώντας τον ακροατή σε εγρήγορση.

Συνολική βαθμολογία: 8.5/10

Charis Bagioki

ENGLISH VERSION

While most extreme bands seem to unload their work and music ideas on their golden initial three releases (if not just the first), the New Orleans metallers Goatwhore have been aging like a fine wine. For two decades now, Goatwhore have distinguished themselves from the rest of the Louisiana metal scene by blending uniquely first wave of black metal and death metal with the city’s favoured sludge template as added seasoning. Their new seventh album, Vengeful Ascension, which was released a few months ago aims to be the band’s best work to date.

Goatwhore have unquestionably improved their song writing over time; their music is catchier and they still continue to make evident references to Celtic Frost and Hellhammer without being plagiaristic. In Vengeful Ascension, they have synthesised an element of maturity and growth without setting aside their roots and their early work of the 00s. This album is a blend of black, death, doom and sludge metal, nothing new in what we are used to from this band as a whole, but yet it doesn’t feel like more of the same, with more memorable music and a very good production.

“Forsaken” as a starter sets out the terrain on which the whole album will develop, escalating gradually to a high tempo onslaught. Although the tempo drops here and there throughout the song, with some chords reminding much of 90s industrial sound, it still keeps up to the violent energy and attitude of the band. Onwards into “Under the Flesh, into the Soul” and “Vengeful Ascension”, the singer’s multi-toned growl comes to full effect, while the malevolent melodies are mixed with the hammering drums and the mid-paced groove and sludge harmonies.

The album is taken a step up when “Chaos Arcane” kicks in, with trash-black elements of spitfire and focused aggression throttling the listener by the throat. The aggressive climax is turned around with “Where the Sun is Silent”, which was my top favourite of the whole album, with a spin of blackened doom showcasing a moody repertoire, only to be succeeded by the Bathory-reminiscent riffing of “Where the Sun is Silent” and “Drowned in Grim Rebirth”, as a reminder that the band is pretty capable of making some of the most evil soundtracks out there. It is notable to mention that “Mankind will have no Mercy” is a tribute to UK legends Bolt Thrower, with a lot of thrash and death riffage spread around the song, in addition to simplistic Accept-like riffs.

Ending a very fast 40-minute album with “Those Who Denied God’s Will”, one of the most notable and memorable showcases of the album, I can conclude that Vengeful Ascension is yet another catchy and enjoyable Goatwhore album. It demonstrates a raw savagery and a variety of elements merged across its duration, revealing its assets gradually but still keeping the listener on the edge.

Overall score: 8.5/10

Charis Bagioki