FEN-WINTER (Album Review)

Αν και λίγο καθυστερημένα σε σχέση με την ημερομηνία κυκλοφορίας του, το νέο άλμπουμ των Fen ήρθε στην προσοχή μου πρόσφατα. Με το χειμώνα να πλησιάζει και τις θερμοκρασίες να πέφτουν αισθητά, είναι μια καλή δικαιολογία να παίξουν τα ηχεία τον πέμπτο δίσκο των atmospheric post-black metallers Fen, με όνομα Winter. Δεν θα προσποιηθώ ότι είμαι ειδικός στα άλμπουμ των Fen. Η βρετανική μπάντα ήταν πάντα ένα όνομα στη μεγάλη λίστα του «να ακούσω» αλλά άλλες μπάντες στη λίστα τραβούσαν πάντοτε την προσοχή μου. Παρόλα αυτά, μπορώ τώρα να πω με σιγουριά ότι θα έπρεπε να είχα ακούσει Fen εδώ και καιρό.

Μισώ να ξεκινάω την κριτική μου με μία παράκαμψη σε ένα άλμπουμ που ευχαριστήθηκα, αλλά 75 λεπτά είναι πολλά για ένα άλμπουμ από οποιοδήποτε καλλιτέχνη. Παρόλο που κάποιες φορές παραπονιέμαι ότι τα καλά άλμπουμ τελειώνουν γρήγορα, θα προτιμούσα να το είχαν κάνει μικρότερο. Έχοντας πει όλα αυτά, η πλειοψηφία του Winter είναι ένας ψυχρός και παγωμένος αλλά εκπληκτικός και όμορφος συνδυασμός progressive και post-black στοιχείων. Όταν το άλμπουμ πιάνει φωτιά, που συμβαίνει συχνά, είναι απολύτως ένα από τα καλύτερα atmospheric black metal κομμάτια που θα ακούσει κανείς φέτος. Αν και οι μεγάλες στιγμές είναι λίγο τραβηγμένες και παίρνουν χρόνο να χτιστούν, το αποτέλεσμα αξίζει την αναμονή.

Το “I (Pathway)” είναι ένα εναρκτήριο κομμάτι δεκαεπτά λεπτών το οποίο βάζει μέσα τον ακροατή απαλά με την μελωδία της κιθάρας και το σκοτεινό μπάσο. Τα φωνητικά ξεκινάνε λεπτά και καθαρά αλλά καταλήγουν σε ψιθυριστό growling. Μετά την απαλή εισαγωγή, οι Fen γίνονται πιο επιθετικοί με τα παγωμένα και πιο σκληρά κομμάτια. Καθώς κυλάει ο δίσκος, το κομμάτι ισορροπεί ανάμεσα σε βαριά ατμόσφαιρα και πιο ψυχρές στιγμές. Σαν να μην φτάνει αυτό, είναι μόνο η αρχή του Winter.

Το “II (Penance)” ακολουθεί σχεδόν πιστά το “I (Pathway)”, με έναν συνδυασμό atmospheric black metal και ξεσπάσματα από melodic death. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι αυτή η μπάντα μου θυμίζει ένα συνονθύλευμα από Agalloch και Omnium Gatherum, φορτωμένο με αρμονική ποιότητα, κλιμακωτά χτισίματα και θυελλώδεις κορυφώσεις, οι οποίες σίγουρα σου κρατάνε το ενδιαφέρον. Σχεδόν το νιώθω σαν μια χιονοθύελλα, με στιγμές διαύγειας.

Τα “III (Fear)” και “IV (Interment)” είναι κομμάτια που επικεντρώνονται περισσότερο σε post-rock και heavy στοιχεία. Υπάρχει μια στενάχωρη κιθάρα αναμεμειγμένη με ξαφνικά ξεσπάσματα στα drums και τα φωνητικά, που μετακινείται σε πιο black metal κουρδίσματα. Αυτό που πρόσεξα σε αυτά τα κομμάτια είναι ότι οι Fen χρησιμοποιούν prog στοιχεία μέσα στο άλμπουμ. Αυτό είναι μια δύσκολη μίξη για να την υποστηρίξει κανείς σε extreme metal πλαίσιο, με πολλές μπάντες να πετάνε μέσα πολλά διαφορετικά στοιχεία μουσικής που δεν συνδέονται μεταξύ τους. Παρόλα αυτά οι Fen καταφέρνουν να συνθέσουν διάφορα στοιχεία, που αποδεικνύει τη μουσική τους ταυτότητα και τη δίψα τους για εξερεύνηση και πειραματισμό, που δεν έρχονται σε βάρος της συνοχής και της συνάφειας.

Τα εναπομείναντα κομμάτια “V (Death)” και “VI (Sight)” ακολουθούν το ίδιο μοτίβο. Παραβλέποντας το βόμβο του μπάσου, οι Fen καταφέρνουν να αναμείξουν το atmo post-metal με folk που δίνουν έμφαση και δράμα στο τελικό αποτέλεσμα του δίσκου. Υπάρχουν επίσης κάποιες κρυμμένες νορβηγικές black metal Taake στιγμές διάσπαρτες. Παρόλα αυτά, ένιωσα ότι υπάρχουν κάποια σημεία που υπάρχει ένα παραπάτημα ανάμεσα στην απλότητα και την περιπλοκή. Οι μελωδίες των Fen είναι συχνά πολύ απλές και πολύ ίδιες μεταξύ τους για να ξεχωρίσω το ένα κομμάτι από το άλλο, ενώ σε άλλες στιγμές τείνουν να είναι πιο περίπλοκες και οι δεξιότητες είναι εμφανείς αλλά δεν έχουν συνέπεια.

Γενικά, οι Fen υφαίνουν μια ταπετσαρία άγριων καταιγίδων, χοντρού πάγου και νεκρού τοπίου. Είναι ένα άλμπουμ που εμπνέει μια οπτική σύγκριση παρά σε πιάνει από το λαιμό και σε φτύνει στη μούρη. Και μην πάτε με τη σκέψη ότι ένα ή δύο ακούσματα είναι αυτό που χρειάζεστε, γιατί θα χρειαστείτε πολλά περισσότερα από αυτό.

Συνολική βαθμολογία: 8/10

Charis Bagioki

ENGLISH VERSION

Although a bit delayed in respect to its release date, the new FEN album came to my attention recently. With winter approaching and temperatures dropping significantly, it is a good excuse to blast the speakers with the fifth album of the atmospheric post-black metallers Fen, called Winter. I am not going to pretend that I am an expert in Fen albums. The UK based band was always a name in the long list of “getting around to” and my attention was always caught by other bands in that list. However, I can now say with confidence that I should have listened to FEN a long time ago.

I hate to start this review with a detour note on an album I really enjoyed, but 75 minutes is too long for an album by any artist. Although sometimes I complain that good albums finish fast, I’d rather they kept their album shorter. With all of that said, the majority of Winter is a cold and bleak but rather stunning and beautiful combination of progressive and post-black components. When the album is on fire, which is often, it is absolutely one of the best atmospheric black metal pieces that one will hear this year. Even though the big moments are a bit over-stretched and take time to build up, the pay off is worth the wait.

“I (Pathway)” is a seventeen-minute opener that gets the listener in gently with its guitar melody and moody bass. The vocals begin as subtle clean but they end up in whispered growling. After the mild introduction, Fen gets aggressive with icy and harsher bits. Over the time, the song balances between heavy atmosphere and bleaker moments. What is more, this is only the beginning of Winter.

“II (Penance)” follows on almost too seamlessly from “I (Pathway)”, with a combination of atmospheric black metal and outbursts of melodic death. It would be no exaggeration to say that this band reminds me of a fusion between Agalloch and Omnium Gatherum, loaded with a harmonious quality, escalating builds and thunderous climaxes, which definitely hold your interest. It almost feels like a snow thunderstorm, with moments of clarity.

“III (Fear)” and “IV (Interment)” are songs that focus more on post-rock and heavy elements. There is a sorrowful guitar lead mixed with sudden outbursts of the drums and the vocals, shifting towards a black metal tuning. What I noticed in these songs is that Fen also use prog elements throughout the album. This is a difficult mix to pull off in an extreme metal context, with a lot of bands throwing in too many different elements of music which do not connect to each other. Fen however manages to merge various elements, which demonstrates the musical identity and their thirst for exploration and experimenting, that does not come to the cost of coherence and consistency.

The remainder two tracks “V (Death)” and “VI (Sight)” follow on the same pattern. Setting aside the humming bass, Fen manage to blend atmo post-metal with folk elements which add much more emphasis and drama to the final outcome of the album. There are also some hidden Norwegian-style black metal Taake moments dispersed throughout. However, I felt that at some points there was a misstep between simplicity and complication. Fen’s melodies are often too simple and too similar to separate one track from the other, while at other moments they tend to be more complicated and the skill in song writing is evident but not consistent.

All in all, Fen weave a tapestry of fierce blizzards, thick ice and a dead landscape. It’s an album that inspires visual comparison rather than just throttling your neck and spitting in your face. And don’t go into this thinking that a listen or two is all you need, because you’ll require way more than that.

Overall score: 8/10

Charis Bagioki