Ο ήχος των Αμερικάνων Wolves In The Throne Room είναι από αυτούς που δύσκολα σε αφήνουν αδιάφορο. Οι μελωδίες, οι ατμοσφαιρικές συνθέσεις και οι πειραματισμοί τους είναι κάτι που συνηθίζουν, αν και πλέον τρία χρόνια μετά τη προηγούμενη τους δουλειά, το "Thrice Woven" έχει κάποιες διαφορετικές κατευθύνσεις, που ακόμη μια φορά βέβαια θυμίζουν Ευρώπη...
Με το "Born from the Serpent's Eye" και την απαλή folk εισαγωγή, μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό του δίσκου. Κλασικά, ψυχρά black metal riffs, αγνά και old school, που διαδέχεται μια τελετουργική, μελωδική αλλαγή καταμεσίς του κομματιού. Σιγά σιγά όσο η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει υποδεχόμαστε το "The Old Ones Are With Us". Ένα κομμάτι απ'όπου πηγάζει ο πόνος και η παρούσα φθινοπωρινή θλίψη, με πολλές doom επιρροές που σε μερικά σημεία θυμίζει Primordial, σε άλλα κάτι από Aggaloch αλλά και τους πάλαι ποτε συμπατριώτες τους Woods Of Ypres.
Από την άλλη χωρίς να σηκώνει πολλά πολλά, με λίγες μελωδίες και κάποιες αλλαγές στα tempo του, έρχεται το πιο ωμό, αγριεμένο και κρύο "Αngrboda", το οποίο δίνει την πάσα του στο δίλεπτο ambient πρελούδιο "Mother Owl, Father Ocean" και μας προιδεάζει για το μαγευτικό και επικό τέλος, με το "Fires Roar In The Palace Of The Moon". Ένας επίλογος που εκτός από τον σκληρό τους, επίσης ψυχρό χαρακτήρα, κλείνοντας τα μάτια σου δημιοργεί εικόνες από χιονισμένα, κατάμαυρα δάση, και κάστρα ερειπωμένα, χαμένα στο έλεος τους...
Αυτό που κάνουν οι Wolves In The Throne Room, είναι να ξεφευγουν τελείως από το κλασικό, βλάσφημο και ανίερο στυλ του USBM, προσθέτωντας μια νοσταλγία και μια φυσική, άγρια ομορφιά μέσω της μουσικής τους. Πλέον στο έκτο τους άλμπουμ, που τα πειραματικά στοιχεία έχουν εμφανώς λιγοστέψει, η heavy πλευρά τους κυριαρχεί, και αυτό ίσως σε μερικούς να κακοφανεί.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με το "Born from the Serpent's Eye" και την απαλή folk εισαγωγή, μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό του δίσκου. Κλασικά, ψυχρά black metal riffs, αγνά και old school, που διαδέχεται μια τελετουργική, μελωδική αλλαγή καταμεσίς του κομματιού. Σιγά σιγά όσο η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει υποδεχόμαστε το "The Old Ones Are With Us". Ένα κομμάτι απ'όπου πηγάζει ο πόνος και η παρούσα φθινοπωρινή θλίψη, με πολλές doom επιρροές που σε μερικά σημεία θυμίζει Primordial, σε άλλα κάτι από Aggaloch αλλά και τους πάλαι ποτε συμπατριώτες τους Woods Of Ypres.
Από την άλλη χωρίς να σηκώνει πολλά πολλά, με λίγες μελωδίες και κάποιες αλλαγές στα tempo του, έρχεται το πιο ωμό, αγριεμένο και κρύο "Αngrboda", το οποίο δίνει την πάσα του στο δίλεπτο ambient πρελούδιο "Mother Owl, Father Ocean" και μας προιδεάζει για το μαγευτικό και επικό τέλος, με το "Fires Roar In The Palace Of The Moon". Ένας επίλογος που εκτός από τον σκληρό τους, επίσης ψυχρό χαρακτήρα, κλείνοντας τα μάτια σου δημιοργεί εικόνες από χιονισμένα, κατάμαυρα δάση, και κάστρα ερειπωμένα, χαμένα στο έλεος τους...
Αυτό που κάνουν οι Wolves In The Throne Room, είναι να ξεφευγουν τελείως από το κλασικό, βλάσφημο και ανίερο στυλ του USBM, προσθέτωντας μια νοσταλγία και μια φυσική, άγρια ομορφιά μέσω της μουσικής τους. Πλέον στο έκτο τους άλμπουμ, που τα πειραματικά στοιχεία έχουν εμφανώς λιγοστέψει, η heavy πλευρά τους κυριαρχεί, και αυτό ίσως σε μερικούς να κακοφανεί.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου