Mόλις ενάμιση χρόνο από το πολύ επιτυχημένο "Πάτερ Ήλιε-Μητέρα Σελάνα", οι "δικοί" μας Kawir, κρατώντας το ίδιο line up κυκλοφορούν το νέο τους πόνημα. Με διαφορετική οπτική και έναν πιο ακραίο black metal χαρακτήρα, το "Exilasmos" ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα των συμπατριωτών μας.
Πίσω από τη κραυγή των λύκων κρύβονται σκοτεινά και υποχθόνια riffs, που υποδέχονται το "Lykaon". Μια επί των πλείστων μαύρη σύνθεση με πιο επιθετικές και ωμές βάσεις που ασχολούνται με τον Αρκάδιο αρχαίο βασιλιά, όπου καταλαβαίνουμε κιόλας πως οι θεϊκές εξυμνήσεις του παρελθόντος δίνουν τη θέση τους σε αναφορές θνητών της Ελληνικής αρχαιότητας. Μια εξίσου ατμοσφαιρική αρχή δίνει και το έναυσμα για την έκρηξη και τα κλασικά black metal μονοπάτια του "Oedipus", ή του "Tantalus" καθώς κρατούν έναν πιο μονολιθικό και πρωτόγονο χαρακτήρα στα riffs τους με ξυστά riffs να στροβιλίζονται, ενώ το rhythm section αποτελεί ογκόλιθο, δίνοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα πολύ πιο απόκοσμη.
Στο δεύτερο μισό του album, και με τα δολοφονικά "Thyestia Deipna", μπορεί η μουσική να κρατά τον ίδιο αγριεμένο χαρακτήρα, αλλά συναντάμε πιο πολλές μελωδίες, και μια folk εισαγωγή. Η σκοτεινιασμένη αύρα του συνόλου στο "Exilasmos"κρατά καλά και στο "Agamemnon", αν και τα πνευστά της αρχής μαζί με τα tempos, τις χορωδίες και το εισαγωγικό solo προσδίδουν ξεκάθαρα, έναν επικό χαρακτήρα.
Τέλος, σίγουρα μια ιδιαίτερη σύνθεση, που ήδη έχουν αγαπήσει αρκετοί είναι το "Orestes", που αποτελεί και το concept του εξωφύλλου, με το κυνήγι των Ερινυών.
Με το "Exilasmos" παρατηρούμε πως οι Kawir πατούν πάνω σε νέα μονοπάτια, με λιγότερα παραδοσιακά στοιχεία. Πολλές ψυχρές μελωδίες, κοντά στο πιο κλασσικό black metal πρωταγωνιστούν και σε πολλά σημεία παίζουν τρομερά κιθαριστικά leads, ενώ η επιθετικότητα ενώνεται σε πολλές περιπτώσεις με την επική διάσταση.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Πίσω από τη κραυγή των λύκων κρύβονται σκοτεινά και υποχθόνια riffs, που υποδέχονται το "Lykaon". Μια επί των πλείστων μαύρη σύνθεση με πιο επιθετικές και ωμές βάσεις που ασχολούνται με τον Αρκάδιο αρχαίο βασιλιά, όπου καταλαβαίνουμε κιόλας πως οι θεϊκές εξυμνήσεις του παρελθόντος δίνουν τη θέση τους σε αναφορές θνητών της Ελληνικής αρχαιότητας. Μια εξίσου ατμοσφαιρική αρχή δίνει και το έναυσμα για την έκρηξη και τα κλασικά black metal μονοπάτια του "Oedipus", ή του "Tantalus" καθώς κρατούν έναν πιο μονολιθικό και πρωτόγονο χαρακτήρα στα riffs τους με ξυστά riffs να στροβιλίζονται, ενώ το rhythm section αποτελεί ογκόλιθο, δίνοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα πολύ πιο απόκοσμη.
Στο δεύτερο μισό του album, και με τα δολοφονικά "Thyestia Deipna", μπορεί η μουσική να κρατά τον ίδιο αγριεμένο χαρακτήρα, αλλά συναντάμε πιο πολλές μελωδίες, και μια folk εισαγωγή. Η σκοτεινιασμένη αύρα του συνόλου στο "Exilasmos"κρατά καλά και στο "Agamemnon", αν και τα πνευστά της αρχής μαζί με τα tempos, τις χορωδίες και το εισαγωγικό solo προσδίδουν ξεκάθαρα, έναν επικό χαρακτήρα.
Τέλος, σίγουρα μια ιδιαίτερη σύνθεση, που ήδη έχουν αγαπήσει αρκετοί είναι το "Orestes", που αποτελεί και το concept του εξωφύλλου, με το κυνήγι των Ερινυών.
Με το "Exilasmos" παρατηρούμε πως οι Kawir πατούν πάνω σε νέα μονοπάτια, με λιγότερα παραδοσιακά στοιχεία. Πολλές ψυχρές μελωδίες, κοντά στο πιο κλασσικό black metal πρωταγωνιστούν και σε πολλά σημεία παίζουν τρομερά κιθαριστικά leads, ενώ η επιθετικότητα ενώνεται σε πολλές περιπτώσεις με την επική διάσταση.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου