Tρία χρόνια πέρασαν από το "The Plague Within" και οι Paradise Lost συμπληρώνουν το νέο μέρος μιας heavy τριλογίας που ξεκίνησε με το "Tragic Idol". Οι Βρετανοί άρχοντες του σκότους αυτή τη φορά συνδυάζουν τις μελωδίες που έχουν ως trademark, μαζί με ακραίες επιρροές από τα 90s.
Μια απαλή έναρξη, μας οδηγεί στο ψαρωτικό ξέσπασμα του "Fearless Sky". Εκεί κιόλας είναι που ανακαλούμε τα λόγια του Greg Mackintosh, όταν έλεγε πως ο νέος δίσκος θα ναι πιο heavy και doom, και προσωπικά ήδη από την αρχή θεώρησα πως τόσο ομή, αλλά και ώριμη μουσική όντως δεν έχουν ξαναβγάλει.
Στο ίδιο μήκος κύματος ακολουθούν και το "Gods Of Ancient" όπου τα φωνητικά γίνονται ακόμα πιο άγρια, και το "From The Gallows" που σε τραβάει με τη σκοτεινιά του.
Βέβαια ένα σχετικό φάουλ του δίσκου, για εμένα είναι το "Νο Passage For The Dead", που παρ'ολη τη μαυρίλα και την άγρια, λιγότερο μελωδική, ατμόσφαιρα στα αυτιά μου φαίνεται μια ρηχή σύνθεση, ίσα να γεμίσει τον δίσκο. Σε αντίθεση βέβαια με τα δύο πρώτα singles "The Longest Winter" και "Blood and Chaos", που με είχαν κερδίσει από την πρώτη στιγμή.
Με μια επαναλαμβανόμενη μινόρε σύνθεση στο πιάνο και γέμισμα μπάσου, βαραίνει την κατάσταση το ομώνυμο "Medusa" που το αγάπησα με το πρώτο άκουσμα, θεωρώντας το ένα μεγάλο highlight, πλάι στο συννεφιασμένο και πένθιμο "Until The Grave", που γράφει και τον επίλογο του δίσκου.
Δε θεωρώ επ'ουδενί πως οι κύριοι από το Halifax έβγαλαν άσχημο δίσκο, ιδίως όταν στο παρελθόν πειραματιζονταν με άλλα ήδη και δίχασαν το κοινό τους. Φυσικά και θεωρώ ότι με τους δύο τελευταίους δίσκους έχουν κάνει πισωγύρισμα τιμώντας τις αρχές τους, αλλά το βρίσκω και αναμενόμενο όταν ο μπροστάρης τους τραγουδάει με τους Bloodbath, και ο Greg είναι ιθύνων νους και στους Vallenfyre. Το βαρύ στυλ ακόμα τους πηγαίνει και μπορούν να το καλύψουν τόσο όσο βαστάει και η φωνή του Nick, ενώ ο πιτσιρικάς από τη Φιλανδία πίσω από τα drums κάνει θαύματα!
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μια απαλή έναρξη, μας οδηγεί στο ψαρωτικό ξέσπασμα του "Fearless Sky". Εκεί κιόλας είναι που ανακαλούμε τα λόγια του Greg Mackintosh, όταν έλεγε πως ο νέος δίσκος θα ναι πιο heavy και doom, και προσωπικά ήδη από την αρχή θεώρησα πως τόσο ομή, αλλά και ώριμη μουσική όντως δεν έχουν ξαναβγάλει.
Στο ίδιο μήκος κύματος ακολουθούν και το "Gods Of Ancient" όπου τα φωνητικά γίνονται ακόμα πιο άγρια, και το "From The Gallows" που σε τραβάει με τη σκοτεινιά του.
Βέβαια ένα σχετικό φάουλ του δίσκου, για εμένα είναι το "Νο Passage For The Dead", που παρ'ολη τη μαυρίλα και την άγρια, λιγότερο μελωδική, ατμόσφαιρα στα αυτιά μου φαίνεται μια ρηχή σύνθεση, ίσα να γεμίσει τον δίσκο. Σε αντίθεση βέβαια με τα δύο πρώτα singles "The Longest Winter" και "Blood and Chaos", που με είχαν κερδίσει από την πρώτη στιγμή.
Με μια επαναλαμβανόμενη μινόρε σύνθεση στο πιάνο και γέμισμα μπάσου, βαραίνει την κατάσταση το ομώνυμο "Medusa" που το αγάπησα με το πρώτο άκουσμα, θεωρώντας το ένα μεγάλο highlight, πλάι στο συννεφιασμένο και πένθιμο "Until The Grave", που γράφει και τον επίλογο του δίσκου.
Δε θεωρώ επ'ουδενί πως οι κύριοι από το Halifax έβγαλαν άσχημο δίσκο, ιδίως όταν στο παρελθόν πειραματιζονταν με άλλα ήδη και δίχασαν το κοινό τους. Φυσικά και θεωρώ ότι με τους δύο τελευταίους δίσκους έχουν κάνει πισωγύρισμα τιμώντας τις αρχές τους, αλλά το βρίσκω και αναμενόμενο όταν ο μπροστάρης τους τραγουδάει με τους Bloodbath, και ο Greg είναι ιθύνων νους και στους Vallenfyre. Το βαρύ στυλ ακόμα τους πηγαίνει και μπορούν να το καλύψουν τόσο όσο βαστάει και η φωνή του Nick, ενώ ο πιτσιρικάς από τη Φιλανδία πίσω από τα drums κάνει θαύματα!
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου