Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα μόλις μου ήρθε τον εν λόγω album είναι ότι πρόκειται για γερμανικό power metal, σαν να λέμε "40 χρόνια φούρναρης...". Το δεύτερο όμως και πιο σημαντικό είναι ότι οι The Unity, είναι το νέο project των Jenso Richter και Michael Ehre από τους Gamma Ray.
Παίρνοντας τα πραγματα από την αρχή όμως, και ακούγοντας τα 12 κομμάτια του ντεμπούτου τους, παρατηρουμε ότι ακολουθείται η Γερμανική power φόρμουλα, με δυναμικές στιγμές, κολλητικές μελωδίες και κορυφώσεις στο ρεφραίν, αλλά συνδυάζονται ενδιάμεσα πολλά μοντέρνα στοιχεία καθώς και λίγα hard/glam rock περάσματα των 80s, που εναρμονίζονται πλήρως με το μουσικό ύφος του δίσκου.
Tα δυο πρώτα κομμάτια, που είναι και τα μόνα μέχρι στιγμής που έχουν δημοσιοποιηθεί, βγάζουν τον ακροατή στο αμιγώς melodic/power τρυπάκι, κυρίως το "Rise And Fall" που είναι ίσως η τέλεια έναρξη θυμίζοντας σε μερικά σημεία του ρεφραίν το "Children Of The Night" των Dream Evil, ενώ το "Νο Μore Lies" έχει ένα φοβερό εφετζίδικο κιθαριστικό σόλο και πολλές κλασικές 80s στιγμές.
Από την άλλη τα πιο επικά, μελωδικά και σύγχρονα κομμάτια είναι τα "Firesign", "Always Just You","Κiller Instict" και το σχεδόν sountrack-ικό μονόλεπτο "Super Distortion".
Στο επικό κομμάτι ανήκει και το προσωπικό μου αγαπημένο, ερχόμενο πιο Sabbath-ικό, αργό και βαρύ "God Of Temptation" ενώ σε πιο old school φόρμες συνδυάζοντας τον δυναμισμό με το hard/glam στήσιμο που είπα στην αρχή είναι τα "Redeemer" και το "Νever Forget" που γράφει έναν πιο εύθυμο επίλογο στον δίσκο.
Oι The Unity έχουν το καλό πως έχουν επηρεαστεί χωρίς να κλέψουν οι να αντιγράψουν, τα συγκροτήματα από τα συγκροτήματα που έχουν περάσει κατά καιρούς τα μέλη τους, όπως Firewind, Uli Jon Roth, Gamma Ray, Avantasia κτλ, αλλά βάζουν και το ξεχωριστό, προσωπικό τους στίγμα, που στην πορεία θα αναδειχτεί κι άλλο, μιας και σχεδόν όλη η παρέα των Γερμανών αποτελείται από παλιές καραβάνες του χώρου.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Tα δυο πρώτα κομμάτια, που είναι και τα μόνα μέχρι στιγμής που έχουν δημοσιοποιηθεί, βγάζουν τον ακροατή στο αμιγώς melodic/power τρυπάκι, κυρίως το "Rise And Fall" που είναι ίσως η τέλεια έναρξη θυμίζοντας σε μερικά σημεία του ρεφραίν το "Children Of The Night" των Dream Evil, ενώ το "Νο Μore Lies" έχει ένα φοβερό εφετζίδικο κιθαριστικό σόλο και πολλές κλασικές 80s στιγμές.
Από την άλλη τα πιο επικά, μελωδικά και σύγχρονα κομμάτια είναι τα "Firesign", "Always Just You","Κiller Instict" και το σχεδόν sountrack-ικό μονόλεπτο "Super Distortion".
Στο επικό κομμάτι ανήκει και το προσωπικό μου αγαπημένο, ερχόμενο πιο Sabbath-ικό, αργό και βαρύ "God Of Temptation" ενώ σε πιο old school φόρμες συνδυάζοντας τον δυναμισμό με το hard/glam στήσιμο που είπα στην αρχή είναι τα "Redeemer" και το "Νever Forget" που γράφει έναν πιο εύθυμο επίλογο στον δίσκο.
Oι The Unity έχουν το καλό πως έχουν επηρεαστεί χωρίς να κλέψουν οι να αντιγράψουν, τα συγκροτήματα από τα συγκροτήματα που έχουν περάσει κατά καιρούς τα μέλη τους, όπως Firewind, Uli Jon Roth, Gamma Ray, Avantasia κτλ, αλλά βάζουν και το ξεχωριστό, προσωπικό τους στίγμα, που στην πορεία θα αναδειχτεί κι άλλο, μιας και σχεδόν όλη η παρέα των Γερμανών αποτελείται από παλιές καραβάνες του χώρου.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου