Μια μπάντα που έχει κλείσει 25 χρόνια στη Σουηδική σκηνή και έχει πειραματιστεί ουκ ολίγες φορές, κατάφερε στο 10ο της album, να επικεντρωθεί και να ακολουθήσει prog μονοπάτια.
Ο λόγος φυσικά για τους Katatonia, και τον νέο τους δίσκο, "The Fall Of Hearts".
Από την έναρξη του, με το "Τakeover", φάνηκε πως οι Σουηδοί δε φοβούνται την εξέλιξη, και αυτό προσωπικά μου άφησε μερικά ανάμεικτα συναισθήματα. Σίγουρα η σύνθεση του εκβάλλει μελαγχολία, αλλά οι πολλές ρυθμικές εναλλαγές και οι "φιοριτούρες" δεν την αφήνουν να αναπτυχθεί. Όπως κάτι παρόμοιο, αλλά σε μικρότερο βαθμό συμβαίνει και στο "Serein", του οποίου το ελαφρό echo στη φωνή του Renske, δίνει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.
Από την άλλη το "Οld Hearts Fall", δίνει στον ακροατή όλα τα κλασικά στοιχεία των Katatonia. Ελαφρές παραμορφωνές κιθάρες, μελαγχολικά και σκοτεινά riffs και σίγουρα μια συννεφιασμένη ατμόσφαιρα, τα οποία όμως χαλούν καταμεσίς του δίσκου, καθώς τα "Sanction", "Residual" και "Serac" είναι λίγο παράταιρα στα αυτιά μου, και κάπου χάθηκε η ταυτότητα τους. Σίγουρα είναι κομμάτια που αναδεικνύουν το μακρυνό τους παρελθόν με τη φωνητική χροιά του σημερα, αλλά δεν νομίζω πως χρειαζόταν να αποτελούν μέρος του "The Fall Of Hearts".
Tον ίδιο δρόμο νομίζω πως ακολουθεί και το "The Last Song Before The Fade", αν και κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή με τις εναλλαγές μεταξύ δυναμικής και ατμόσφαιρας.
Τα πιο ενδιαφέροντα κατ'εμέ κομμάτια βρίσκονται προς το τέλος, μιας και τα θεωρώ τα μεγάλα highlights στο album. To ένα είναι το "Shifts", με την έναρξη των εκκωφαντικών συναγερμών και την συνέχεια της ακουστικής και γκρίζας ατμόσφαιρας. Έχουμε βέβαια όμως και το "The Night Subscriber" και το "Pale Flag", τα οποία είναι και τα αγαπημένα μου στον δίσκο, αφού η ταυτότητα τους, αν και πιο progressive, συμβαδίζει με το γνωστό ύφος των Σουηδών.
Στο τέλος μας περιμένει το "Passer", το οποίο αποτελεί ένα δυνατό, πολύ heavy κλείσιμο, με solos που δε με χάλασαν καθόλου καθώς συνδυάζονται με πλήκτρα, και με την υπέροχη σκοτεινή φωνή του Renske, που εύκολα μας ταξιδεύει σε παλιές αναμνήσεις.
Δεν ξέρω αν το "The Fall Of Hearts" είναι ότι καλύτερο κυκλοφόρησαν οι Katatonia, αφού θα τους ήθελα να είναι πιο στενάχωροι και σκοτεινοί, αλλά από την άλλη με χαροποιεί που δεν είναι στάσιμοι στην καρίερα τους. Τα ανάμεικτα συναισθήματα, όση ώρα γράφω αυτές τις γραμμές ακόμα υπάρχουν, αλλά στην πορεία ίσως αλλάξω γνώμη.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου