Το πρώτο όνομα που περνάει από το μυαλό σας μόλις ακούτε την έκφραση "ελληνικό metal" ποιο είναι;
Εμένα σίγουρα είναι οι Rotting Christ, όντας ένα συγκρότημα που έχει αγγίξει την κορυφή σε μια σχεδόν 30χρονη καριέρα που έχει περάσει από 40 κύματα.
Εν έτει 2016 λοιπόν ο Σάκης δημιούργησε το πιο αποκρυφιστικό και σκοτεινό δίσκο της καριέρας του και κατ'εμέ, το πιο προσωπικό του δημιούργημα.
Οι αδερφοί Τόλη συνεχίζουν και αναβαθμίζουν τον ήχο τους αφήνωντας στην άκρη όμως τα πολλά riffs και solos επικετρώνοντας έτσι στην μυσταγωγική και τελετουργική ατμόσφαιρα που πρέπει να βγάλει ο δίσκος.
Το album ξεκινάει με απαγγελίες και προσφωνήσεις σε αρχαίους δαίμονες με τη βοήθεια του Magus από τους Necromantia, δίνοντας έτσι την έναρξη για το "In Nomine Dei Nostri", ένα κομμάτι που μας παραπέμπει στο σχετικά μακρινό παρελθόν των Rotting Christ.
Tην σκυτάλη παίρνει το "Ze Nigmar" που μου θυμίζει λίγο Behemoth στα riffs, και είναι γραμμένο στην αραμαϊκή γλώσσα. Το κομμάτι αναφέρεται στις τελευταίες προτάσεις του Ιησού πριν το "Τετέλεσται", πάνω στον σταυρό.
Τρίτο κατά σειράν κομμάτι αυτό που ξέρουμε καλύτερα από τον νέο δίσκο, το "Έλθε Κύριε" με την καταπληκτική απαγγελία της Δανάης Κατσαμένη και το brutal ρεφραίν του Σάκη , ίσως το μοναδικό κομμάτι που θυμίζει κάτι από το πρώιμο παρελθόν της μπάντας το οποίο απογειώνεται με το solo στο δεύτερο μισό του.
Πολλούς ίσως ξενίσει το "Άπαγε Σατανά" αν και εγώ θεωρώ πως αυτή η ιδιαιτερη μουσική με τα πληθωρικά φωνητικά των fans της μπάντας, τα τύμπανα και την δαιμονισμένη ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τις ψιθυριστές προσευχές του Σάκη προκαλεί ένα δέος το οπόιο δημιουργείται και στο "Litanies de Satan", με τον Vorph των Samael πίσω από το μικρόφωνο.
Εμπνευσμένο από τον Charles Bauledaire δημιουργεί μια σκοτεινή διάθεση σαν αυτή που δημιουργείται και στο "For A Voice Like Thunder" του William Blake με την συνοδεία του Nick Holmes, όπου παρατηρούμε τις μυστικιστικές ανησυχίες του Σάκη και τις επιρροές του από προγενέστερους συγγραφείς αλλά και την ανάγκη να δέσει με επική μουσική αυτά τα τραγούδια.
Δυο συγκινητικές για εμένα στιγμές του δίσκου είναι η διασκευή στο "Του Θάνατου", του Νίκου Ξυλούρη, όχι μόνο γιατί metal-οποιεί έναν κλασικό Ελληνα μουσικό, αλλά γιατί μέσω αυτού του κάποιοι από την άλλη γωνιά αυτού του πλανητη θα μάθουν τη μαγεία της εγχώριας μουσικής ιστορίας .
Η άλλη διασκευή που ξεχωρίζει, και είναι highlight για το "Rituals", είναι το "The Four Horsemen" των Aphrodite's Child, όπου το occult rock μετατρέπεται σε ένα dark metal διαμάντι, που ταιριάζει και στιχουργικά και μουσικά με το όλο concept των Rotting Christ δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο ρεφραίν και στη βασική μελωδία του πρωτότυπου τραγουδιού.
To doom ύφος υπερισχύει μέσα στο album και αυτό το βλέπουμε και στο "Devadevam" γραμμένο εξ ολοκλήρου στα σανσκριτικά , όπου μας θυμίζει στιγμές από το "In Yumen/Xibalba" αλλά οι στίχοι του σχετίζονται με τον αποκρυφισμό του ινδουιστικού πάνθεου,αν και πιο πριν μια καταιγιδα από riffs μας είχε συνεπάρει στο "Konx Om Pax".
Το Riuals όπως είπα και στην αρχή είναι μια κατάθεση ψυχής του Σάκη δείχνοντας μας την θεοσκοτεινή του πλευρά σε ένα πάντρεμα του ακραίου metal με τους doom ήχους και την ατμόσφαιρα των κεριών και των λιβανιών, που θέλει πολλές ακροάσεις για να γίνει ο ακροατής ένα με την πρέπουσα ατμόσφαιρα.
Θεωρώ πως με το Rituals κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει ένας νέος, και ειλικρινά έχω περιέργεια πως θα είναι το επόμενο πόνημα των Rotting Christ.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου