Οι Paradise Lost επιτέλους επέστρεψαν στις ρίζες τους. Oι Βρετανοί extreme metallers έπειτα από τα πολύ καλά "Fiath Divides Us..." και "Tragic Idol", επίστρέφουν με ένα album βγαλμένο από τα σκοτεινά 90s. To όνομα αυτού "The Plague Within". Ένα album γεμάτο απόκοσμα riffs, σκοτεινές μελωδίες και αναμίξεις καθαρών και brutal φωνητικών από τον Nick Holmes.
O Παράδεισος χάθηκε, και αυτό που θα ζήσουμε στο άκουσμα του είναι μια "μαυρη μαγεία".
To death/doom ύφος του δίσκου φαίνεται ήδη από το intro του "No Hope Sight" ενώ στα "Terminal" και "Punishment Through Time" οι επιρροές από Sabbath, ή από ακόμα πιο βαριά ακούσματα, τύπου Candlemass και Trouble, ομολογώ πως δεν κρύβονται. Τα φωνητικά του Nick έτσι όπως τα έχει διαχωρίσει ταιριάζουν 100% στο ύφος της μουσικής, και ειδικά ο συνδιασμός τους με τις αργές συνθέσεις είναι σίγουρα κάτι που δεν περίμενα ότι θα ξαναέκαναν στο πέρασμα των χρόνων, απλά το ήλπιζα.
Κομμάτια που θα αγγίξουν τον εσωτερικό κόσμο του ακροατή, κατ'εμέ είναι to "An eternity Of Lies" με το μελαγχολικό intro με το βιολί και το πιάνο, οι αργόσυρτες μελωδίες και το συναίσθημα της φωνής στο "Sacrifice Of Flame" αλλά και το σκοτεινό, πονεμένο ύφος του "Victim Of The Past".
Το "Benath Broken Earth", φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει από την λίστα, μιας και το πομπώδες, και επικό doom στυλ του είναι αυτό που το αντιπροσωπεύει ως κομμάτι. Ένα hit θα μπορούσαμε να πούμε, που αποτελεί τον δίσκο.
Από τη αντίπερα όχθη βέβαια, θεωρώ πως το έννατο κομμάτι του δίσκου, "Cry Out", παρόλο που έχει μια ιδιαίτερη, δυναμική σύνθεση, ξεφεύγει από το γενικότερο concept του " The Plague Within".
Επιστροφή στον ήλιο μας προτείνουν οι τύποι από το Halifax, και ο δίσκος τελειώνει με τον ειρωνικό τίλο "Return To The Sun".
Τέλος, έχω να πω, πως η προσμονή των περισσοτέρων οπαδών των Paradise Lost, για μια κυκλοφορία αντάξια των πρώτων τους, απέδωσε καρπούς, και σίγουρα δεν πρόκειται απλά για την όρεξη μιας στιγμής, ή για ένα καπρίτσιο της μπάντας, αλλά επειδή αυτόν τον ήχο, τον έχουν ακόμα μέσα στο αίμα τους. Σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο η δημιουργία των Vallenfyre από τον Greg Mackintosh και έπειτα με την ένταξη του Holmes στους Bloodbath, όμως όλα είχαν φάνει από την κυκλοφορία του "Loneliness Remains". Με αυτό τον δίσκο, αλλά και με τα "Gothic", "Icon" και "Draconian Times", στο repeat, ο ήλιος δεν θα ανατείλει ποτέ, και θα ζω στο σκοτάδι !!!
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
To death/doom ύφος του δίσκου φαίνεται ήδη από το intro του "No Hope Sight" ενώ στα "Terminal" και "Punishment Through Time" οι επιρροές από Sabbath, ή από ακόμα πιο βαριά ακούσματα, τύπου Candlemass και Trouble, ομολογώ πως δεν κρύβονται. Τα φωνητικά του Nick έτσι όπως τα έχει διαχωρίσει ταιριάζουν 100% στο ύφος της μουσικής, και ειδικά ο συνδιασμός τους με τις αργές συνθέσεις είναι σίγουρα κάτι που δεν περίμενα ότι θα ξαναέκαναν στο πέρασμα των χρόνων, απλά το ήλπιζα.
Κομμάτια που θα αγγίξουν τον εσωτερικό κόσμο του ακροατή, κατ'εμέ είναι to "An eternity Of Lies" με το μελαγχολικό intro με το βιολί και το πιάνο, οι αργόσυρτες μελωδίες και το συναίσθημα της φωνής στο "Sacrifice Of Flame" αλλά και το σκοτεινό, πονεμένο ύφος του "Victim Of The Past".
Το "Benath Broken Earth", φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει από την λίστα, μιας και το πομπώδες, και επικό doom στυλ του είναι αυτό που το αντιπροσωπεύει ως κομμάτι. Ένα hit θα μπορούσαμε να πούμε, που αποτελεί τον δίσκο.
Από τη αντίπερα όχθη βέβαια, θεωρώ πως το έννατο κομμάτι του δίσκου, "Cry Out", παρόλο που έχει μια ιδιαίτερη, δυναμική σύνθεση, ξεφεύγει από το γενικότερο concept του " The Plague Within".
Επιστροφή στον ήλιο μας προτείνουν οι τύποι από το Halifax, και ο δίσκος τελειώνει με τον ειρωνικό τίλο "Return To The Sun".
Τέλος, έχω να πω, πως η προσμονή των περισσοτέρων οπαδών των Paradise Lost, για μια κυκλοφορία αντάξια των πρώτων τους, απέδωσε καρπούς, και σίγουρα δεν πρόκειται απλά για την όρεξη μιας στιγμής, ή για ένα καπρίτσιο της μπάντας, αλλά επειδή αυτόν τον ήχο, τον έχουν ακόμα μέσα στο αίμα τους. Σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο η δημιουργία των Vallenfyre από τον Greg Mackintosh και έπειτα με την ένταξη του Holmes στους Bloodbath, όμως όλα είχαν φάνει από την κυκλοφορία του "Loneliness Remains". Με αυτό τον δίσκο, αλλά και με τα "Gothic", "Icon" και "Draconian Times", στο repeat, ο ήλιος δεν θα ανατείλει ποτέ, και θα ζω στο σκοτάδι !!!
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου