Hell-enic Metal Mania

Το Heavy  Metal μπήκε στην ζωή μου όταν ήμουν περίπου 13 ετών, και από τότε μέχρι σήμερα δεν έχω πάψει να ακούω, να παθιάζομαι και να αγαπάω αυτήν την μουσική το ίδιο (αν όχι και περισσότερο) με το πέρασμα του καιρού, και πραγματικά απόρώ αν θα συμφωνήσω ποτέ  τα εξής κλισέ λόγια «Όταν μεγαλώσεις θα αλλάξεις μυαλό και θα ξεκινήσεις να ακούς κανονική μουσική», από κάποιον μεγαλύτερο, που ίσως άκουγε κάποτε αυτήν την μουσική, και μετά τον στρατό «κόλλησε» με τα επώνυμα σκυλάδικα και ότι τέλος πάντων μπορούσε να θεωρηθεί mainstream…


Το heavy metal λοιπόν στην Ελλάδα ξεκίνησε με πολύ πιο αργούς ρυθμούς σε σχέση με άλλα μέρη της Ευρώπης (όπως γενικότερα συνηθίζεται σε αυτήν την χώρα), και πολύ πιο δειλά, γύρω στα τέλη της δεκαετία του 70' με την δεκαετία του 80', όπου οι Socrates, έφεραν το πιο σκληρό rock στην Ελλάδα και του πρόσθεσαν αγγλικό στίχο.


Μέσα στην δεκαετία του 80' οι νεαροί οπαδοί της μουσικής τότε, προσπάθησαν να κάνουν “πειράματα” να μοιάσουν στα είδωλα τους, τις περισσότερες φορές όμως αποτυχημένα.
Μερικές μπάντες που κατάφεραν να δώσουν το στίγμα τους εκείνη την δεκαετία το heavy metal της χώρας μας ήταν οι Αθηναίοι Spitfire, οι Rust, οι πρώτοι thrashers, Flames καθώς και οι Northwind και οι Vavel από την Θεσσαλονίκη.


Μέσα στο 1980 ξεκίνησαν να μας επισκέπτονται και οι πρώτες μπάντες του εξωτερικού, με πρώτον τον guitar hero Rory Gallagher, το 1981, στην συνέχεια, το 1986 τους Βρετανούς Saxon, το 87' τους “μεταλοπατέρες” Black Sabbath και έναν χρόνο αργότερα τους Motorhead και τους Iron Maiden στο Σπόρτινγκ και το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, αντίστοιχα.

Μίλησα με τον Τάσο, ιδιοκτήτη δισκάδικου, και τον Αλέκο, οπαδό αυτής της μουσικής για περίπου 30 χρόνια, ώστε να μου δώσουν μια εικόνα για το πως ήταν το metal και οι μεταλάδες την εποχή εκείνη.

Ο Τάσος, μας λέει πως την εποχή εκείνη, σαν “teenager” που ήταν, θυμάται τις κόντρες μεταξύ των μαυροφορεμένων «χούλιγκανς» με τους «καρεκλάδες» των 80s (αυτούς που πλέον ξέρουμε ως disco fans) καθώς επίσης και το ξύλο που είχε φάει, ουκ ολίγες φορές από την αστυνομία μετά το τέλος κάποιας συναυλίας.
Πάνω στην κουβέντα μας όμως, αυτό που θυμήθηκε πολύ έντονα ήταν τα μπαράκια που έπαιζαν αποκλειστικά metal, και πιο συγκεκριμένα, το πλέον κακόφημο αλλά και τόσο cult μπαράκι, το Όμπρε.
Στο Όμπρε συνήθως πήγαιναν οι ΑΕΚτζήδες (το φαινόμενο του οπαδισμού ανέκαθεν υπήρχε σε αυτήν την χώρα) και μάλιστα τα μεγάλα ευτράπελα γίνονταν μετά από αγώνες της ομάδας, με αποκορύφωμα το μαχαίρωμα ενός οπαδού της ΑΕΚ προς έναν Ολυμπιακού, έχοντας ως αποτέλεσμα το κλείσιμο του,την επόμενη μέρα.
Άλλα στέκια μεταλάδων επίσης ήταν  το Χωρίς Ανάσα, ο Μάγος του Οζ και το παλιό Rainbow όπως επίσης και το Βικτώρια στην Νίκαια.

Ο Αλέκος,  ο οποίος έχοντας πατήσει τα 40 του χρόνια, μας λέει ότι αγαπάει αυτήν την μουσική περισσότερο απ’ότι την αγαπούσε στην εφηβεία του, και την θεωρεί κάτι σαν τρόπο ζωής και όχι σαν απλή μουσική, όπως οι περισσότεροι νέοι σήμερα. Επίσης τονίζει πως ένας «χωρισμός» των μεταλάδων, ανάλογα τα παρακλάδια τους, έγινε στα μέσα της δεκαετίας που πρωτοβγήκε το thrash, ένα είδος που πολλοί το μίσησαν, και πολλές φορές οι τσακωμοί μεταξύ των fans ήταν πολύ έντονοι. Άλλοι τσακωμοί επίσης ήταν και αυτοί με τους πανκ, κυρίως σε μέρη της Αθήνας όπως τα Εξάρχεια και η Κυψέλη. Μας μίλησε επίσης πως την εποχή που μπάντες όπως οι Bon Jovi και οι Skid Row έγιναν γνωστές , έφεραν το μέταλ στα «σαλόνια», και έτσι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 90’, που πέρασε σαν «μόδα» , αυτή η μουσική έχασε λίγο από την αίγλη της, αλλά την κράτησε δυνατή το underground, της εποχής.



Το 1990, και σε όλη την συνέχεια της δεκαετίας, το underground δυνάμωνε όλο και πιο πολύ, τα συγκροτήματα γίνοταν περισσότερα και οι δυνατότητες για συναυλία ήταν πιο πολλές.
Επίσης συγκροτήματα όπως οι έλληνες πρωτεργάτες του black metal, Rotting Christ, έκαναν την πρώτη Ευρωπαϊκή περιοδεία τους μαζί με τους Αμερικάνους Blasphemy, και τους Νορβηγούς Immortal, 
Οι Αθηναίοι Septicflesh και οι Nightfall, συνδίασαν το ακραίο ήχο με την μελωδία, με τους δεύτερους μάλιστα να υπογράφουν στην Γαλλική Holy Records.

Mέσα στην δεκαετία αυτή, ένα νέο φαινόμενο για τους χεβυμεταλάδες της χώρας ήταν το πρώτο φεστιβάλ το Rock Of Gods του 1996 , το μετέπειτα δηλαδή Rockwave Festival, το οποίο με την πάροδο του χρόνου έφερε λαμπρά ξένα  ονόματα όπως τους Paradise Lost, Rage, Bad Religion, Slayer,Megadeth, Manowar αλλά και τους “δικούς” μας Fatal Morgana και τους  προαναφερθέντες Nightfall, Septicflesh και Rotting Christ.

Σε συνομιλία που είχα με τον frontman των Rotting Christ, τον Σάκη, μου παρομοίασε το Metal  στην Ελλάδα σαν  ένα μικρό παιδί που σιγά σιγά μεγάλωνε, και έψαχνε τον δρόμο του, ενώ στην συνέχεια της κουβέντας μας είπε πως στην αρχή τη δημιουργίας των Rotting Christ, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, γιατί ούτε χρήματα υπήρχαν αλλά ούτε οι συνθήκες ήταν κατάλληλες για δημιουργία και ηχογραφήσεις metal, κάτι που στην πάροδο του χρόνου άλλξε.. Επίσης κάτι πολύ ενδιαφέρον, και τόσο σπάνιο για την εποχή μας, ήταν αυτό που μου είπε σχετικά με την επικοινωνία που είχαν με άλλα συγκροτήματα, κυρίως του εξωτερικού, μιας και δεν υπήρχαν κινητά και internet, ήταν ότι έστελναν ο ένας στον άλλον γράμματα και περίμεναν από fanzines συνεντεύξεις μεγάλων groups καθώς και νέα για κυκλοφορίες και νέες μπάντες, ενώ στο τέλος δεν παραλείπει να μας πει και αυτός τις ιστορίες του με ξύλο από την αστυνομία, κυρίως μετά από μια συναυλία των Motorhead!!!

Πλέον, από τις αρχές του 2000, μέχρι σήμερα, τα πράγματα για τον Έλληνα χεβυμεταλά, είναι πιο εύκολα, το internet βασιλεύει, όλο και περισσότερες μπάντες και  στο εξωτερικό αλλά και στην χώρα μας κυκλοφορούν τις δουλειές τους και αναγνωρίζονται σιγά σιγά.

Νέα φεστιβάλ και νέοι χώροι υποδέχονται όλο και περισσότερα ονόματα για συναυλίες ενώ μερικές  μπάντες της δεκαετίας μας γυρίζουν την υφήλιο όπως οι thrashers Suicidal Angels αλλά και οι Firewind, των οποίων μάλιστα ο κιθαρίστας, Κώστας Καραμητρούδης ή κατα (μεταλλικό) κόσμον Gus G, έχει γίνει από το 2009 το “δεξί χέρι” του Ozzy Osbourne.

O Ορφέας, drummer των Suicidal Angels, μιλάει στο Metal View, και λέει πως η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν ένα δυνατό heavy metal κοινό και ο Έλληνας μεταλάς μέσα από αυτήν την μουσική μπορεί και επαναστατεί μ ερωτεύεται και ζει, επίσης ο ίδοο τονίζει πως οι έλληνες fans είναι σκεπτόμενα άτομα και δεν τρώνε ότι τους πλασάρουν σε αντίθεση με άλλες μουσικές και αυτό φαίνεται και από την αγάπη ξένων συγκροτημάτων προς αυτούς όπως οι Sabaton και οι Bolt Thrower.
Επίσης μας λέει πως για την δημιουργία κάποιας μπάντας πάντα υπάρχουν προβλήματα, αλλά όσοι έχουν στόχους και θέληση το καταφέρνουν , και δεν έχει σημασία από ποια χώρα είσαι( γιατί οι περισσότεροι τα “βάζουν” με την Ελλάδα), αλλά πόσο το κυνηγάς!!!
Σε ερώτηση που του έκανα αν το ελληνικό κοινό σνομπάρει τα συγκροτήματα της χώρας του μου απαντά πως σίγουρα υπάρχουν άτομα με σύνδορομο κατωτερότητας και ζήλιας αλλά πρόκειται για μια μικρή μερίδα ατόμων που δεν μπορεί αν επηρρεάσει την πλειοψηφία, και ούτως ή άλλως όποιος αξίζει θα δεχτεί το χειροκρότημα!!!

O κιθαρίστας του συγκροτήματος, Χρήστος, μας απαντάει σχετικά με την υποτίμιση των ελληνικών συγκροτημάτων από το δικό μας κοινό και λέει πως αυτό συνέβαινε και θα συμβαίνει πάντα  από ένα ποσοστό  οπαδών  και όχι μόνο σε μικρές μπάντες αλλά και σε αυτές που έχουν ξεφύγει από τα σύνορα. Ενώ στην σνέχεια της κουβέντας μου λέει πως υπάρχουν και πολλές δυσκολίες για την δημιουργία και την ανάπτυξη ενός συγκροτήματος, δηλαδή   θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις από τα μέλη  ή έλειψη χρημάτων. Αλλά τονίζει πως το κυριότερο θέμα είναι η έλλειψη θέλησης.

Το metal στην χώρα μας, συνεχίζει να υπάρχει και να δυναμώνει, όσο οι οπαδοί και τα συγκροτήματα θα το κρατούν ζωντανό.
Όσοι, δεν έχουν κάποια επαφή με αυτήν την μουσική αξίζει να ακούσετε έστω και λίγο τα συγκροτήματα που έχουν αναφερθεί ώστε να καταλάβετε την μαγεία της και την σημασία που έχει σαν μουσική για τους ανά τον κόσμο οπαδούς της.

Για το Metal View
Γιάννης Χαρτζανιώτης