Οι Βρετανοί ANATHEMA είναι ένα συγκρότημα που εδώ και πολλά χρόνια έχει πορευτεί μέσα απο διαφορετικούς μουσικούς δρόμους,έχει πια βάλει την δική του υπογραφή στα μουσικά δρώμενα αλλά έχει καταφέρει και να διχάσει οπαδούς και μή με τις επιλογές του.
Εδώ και πολλά χρόνια είναι σαφής η μεταστροφή του σε σχέση με το απώτερο παρελθόν του,έχει κόψει κάθε δεσμό με το doom death των υπερπρώιμων χρόνων και σταδιακά έκοψε σχεδόν και με το metal.Παρόλα αυτά,πάντα κάθε κυκλοφορία τους αναμένεται,ίσως με την προσδοκία κάποιας επιστροφής σε παλιότερα δεδομένα,χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι οι δουλειές τους στερούνται ποιότητας.
Όμως ειδικά φέτος,όταν ακούσαμε το πρώτο τραγούδι απο την τότε αναμενόμενη δουλειά τους,εμείς οι οπαδοί της αρχέγονης εποχής τους,νιώσαμε ένα σκίρτημα.Ακούσαμε κομμάτι που παρέπεμπε σε εκείνες τις ημέρες με τα brutal φωνητικά και την μελαγχολική τους αγριάδα.
Τώρα έχουμε στα χέρια μας πια τον δίσκο και με σαφήνεια μπορώ να πω ότι οι ελπίδες ήταν φρούδες.Οι ANATHEMA δεν έκαναν την πολυπόθητη για ορισμένους οπισθοδρόμηση,συνέχισαν στον δρόμο που έχουν χαράξει τελευταία με ελάχιστες διαφοροποιήσεις μόνο.
Το άλμπουμ ξεκινά με ένα τραγούδι που σε εκπλήσσει με την ασυνήθιστη,για τα δεδομένα των τελευταίων ετών,ταχύτητά του,ένα up tempo κομμάτι που διακατέχεται απο μια φανερή ρομαντική διάθεση.
Συνεχίζοντας όμως τα πράγματα ηρεμούν κι επανέρχονται σε πολύ πιο ακουστικές φόρμες.Το πιάνο και η ακουστική κιθάρα έχουν τον κύριο ρόλο στα περισσότερα κομμάτια.Οι ηλεκτρικές κιθάρες κάνουν σποραδικά την εμφάνισή τους,αλλά εντυπωσιακά,ενώ τα ντράμς είναι αραιά και που τοποθετημένα.
Στα φωνητικά θα συναντήσουμε μια απο τις αλλαγές αφού η Lee Douglas έχει αναλάβει πιο πρωταγωνιστικό ρόλο,της έχει δωθεί περισσότερος ρόλος και σχεδόν παντού έρχεται να παίξει αυτός ο συνδυασμός ανδρικών και γυναικείων.
Για άλλη μια φορά οι ANATHEMA δεν διστάζουν να εισχωρήσουν σε άλλα μουσικά είδη,εξάλλου η μουσική τους ποτέ δεν είχε σύνορα ή αυστηρά όρια,έτσι υπάρχουν μέρη που παραπέμπουν σε post-rock η fusion,όχι πολλά μεν αλλά λίγα κι έντονα.
Σίγουρα σε αυτόν τον δίσκο είναι φανερό ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες αλλαγές ρυθμού,θα βρούμε και κομμάτια που ανεβάζουν στροφές και διαθέτουν ένα πιο high ρυθμό και που σαφέστατα έχουν ψήγματα απο το παρελθόν.
Υπάρχουν φυσικά και τα αργόσυρτα ατμοσφαιρικά τραγούδια,όπου η μουσική και οι στίχοι σε παιρνουν απο το χέρι και σε οδηγούν σε ένα ταξίδι σε έναν κόσμο μακρινό,σκοτεινό όπου βασιλεύουν τα συναισθήματα.Και αυτό ήταν πάντα το μεγάλο όπλο αυτού του συγκροτήματος και το μεγάλο του προνόμιο.
Ανέκαθεν οι δίσκοι τους χρειάζονταν ειδικές συνθήκες ακρόασης,με την έννοια ότι δεν συνέθεσαν ποτέ "διασκεδαστική" μουσική,πάντοτε για να αφομοιώσεις το μεγαλείο τους έπρεπε να αποστασιοποιηθείς και να αφεθείς να σε παρασύρουν.
Έχουν το ταλέντο,ανεξάρτητα με ποιό μουσικό είδος θα επιλέξουν,να εκφράζουν με τον πιο εμφατικό τρόπο τις συναισθηματικές τους διαθέσεις,να ανοίγουν με την μουσική και το στίχο τους,την ψυχή τους και να σε καλούν να μοιραστείς μαζί τους την εκάστοτε ψυχική τους διάθεση.
Μπορεί κάποιες στιγμές να είναι βασανιστικά οδυνηρά αυτά τα συναισθήμτατα,αλλά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας όσο κι αν προσπαθούμε να τα αποφύγουμε,οι ANATHEMA προσπαθούν να μας φέρουν αντιμέτωπους με αυτά,ίσως γιατί είναι κι ο μοναδικός τρόπος να φτάσεις στην λύτρωση.
Έτσι κυλάει και το "Weather Systems',τόσο μαγευτικά επώδυνα που αν και νιώθεις να σου ξύνει σαδιστικά εσωτερικές πληγές,εσύ θες να επαναλάβεις αυτό το "μαρτύριο" ξανά και ξανά.Όσοι το αντέχετε,είστε καλεσμένοι σε αυτή την μυσταγωγία,χαθείτε για λίγο στη μουσική και τους στίχους και αφήστε στους ANATHEMA να πούν για εσάς πράγματα που πολλές φορές εσείς φοβάστε να τα εκφράσετε φανερά....
Βαθμολογία 75/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου